بسم الله الرحمن الرحیم

100 آفت و یا گناه  زبان

قال رسول الله صلی الله علیه و آله : اَکثَرُ خَطایا ابنِ آدمَ مِن لِسانِه            «بیشترین خطاهای بنی آدم از زبان اوست»

قال رسول الله صلی الله علیه و آله : نِجاهُ المُومنِ فی حِفظِ لِسانِهِ             « نجات مومن در پاسداری از زبانش است»

قال الصادق علیه السلام : ما شیَعهُ جَعفَر اِلا مَن کَفَّ لِسانَهُ             «شیعه جعفر نیست مگر آنکسی که زبانش را کنترل نماید»

تذکرات:

 * تعدادی از آفات مذکور زیر مجموعه گناهان دیگر است و از حیث اهمیت آنها به تفکیک نوشته شده اند.  

 * قطعا گناهان زبان بیشتر از این مقدار است 

* کثرت گناهان زبان باید ما را متوجه خطرات عظیم این عضو کوچک که به مثابه یک مار سمی و مهلک در کمین است نموده و عزم ما را بر کنترل آن جزم ترنماید.

1- دروغ  2 - غیبت  3– خودستایی 4- تمسخر 5 – تهمت 6- فحش 7- کفر گفتن  8- ریاء لسانی 9- تحقیر مردم 10 - تشویق به گناه 11- زور گویی(قلدری) 12- آوازه خوانی 13- منت گذاشتن 14- شوخی زیاد 15- شایعه سازی 16- سوگند زیاد 17- عیب جویی 18- تکفیر مؤمن 19- تصدیق ساحر 20-غش در معامله 21- امر به منکر 22- نهی از معروف 23- اظهار فقر 24- دل شکستن 25- حکم نا حق 26- بد خلقی 27- شوخی با نا محرم 28- تحریف دین 29 - کمک کردن به ظالم  30- لعن و نفرین مسلمانها 31- نمّامی(سخن چینی) 32- جاسوسی بر علیه مسلمین 33- زخم زبان(نیش زدن) 34- سر و صدای آزار دهنده 35-  سخنان شرک آمیز 36- بد سخن گفتن با والدین 37- تملق و چاپلوسی38- ایراد سخنان مفسده انگیز39-ایراد سخنان تفرقه انگیز 40 - تطمیع مردم به اخذ رشوه 41- دعوت به پرداخت رشوه 42- تایید ظلم و ظالم 43- لقب زشت گذاشتن 44- جلوه دادن حق به باطل 45- جلوه دادن باطل به حق 46- پاسخ به سوالاتی که نمی داند 47- نصیحت کردن در ملأ (آشکارا) 48- نصیحت بیش از حد 49- گفتن هر آنچه که می داند 50 - غلو در حق ائمه علیهم السلام 51- شعار دادن های بدون 52- علم اهانت به آیات الهی 53- اهانت به اسلام54- اهانت به اهل بیت علیهم السلام 55- لعن و نفرین به شانس واقبال 56- سخن گفتن عمدی در نماز 57- کوچک شمردن گناه خود یا دیگران 58- ریختن آبروی مؤمن 59 - گمراه کردن زنان 60- گفتن سخنان لغو 61- بدعت گذاشتن در دین 62- مذمت کردن مؤمنین و نیکوکاران 63- صحبت کردن های سرد و تلخ و بی روح 64- پرسش از اموری که دانستن آنها گناه است 65- ایجاد زمینه برای ارتکاب گناه دیگری 66- مِراء(جرّ و بحث های بی فایده ونفسانی) 67- هر گونه صدا و سخن در جهت ترساندن مردم 68- تقلید صدا به قصد استهزاء و آزار 69- جزع و شِکوه از مشیت های الهی 70- زیاد ایراد گرفتن از دیگران 71- مدح فاجر(ستایش از گنهکار) 72- گفتن سخن حق در جایی که نباید گفت 73- افشای اسرار مردم یا اسرار خود 74- تهدید و ایجاد رعب و وحشت 75- انداختن کار خود بر گردن دیگران 76- اشاعه فحشاء(پخش نمودن گناهان دیگران) 77- با طنّازی صحبت کردن خانمها با نا محرم و بعضی از محارم 78- شماتت زیاد خطا کاران و مصیبت زدگان 79- گفتن هر گونه خبر و سخن که صحّت آن را نمی داند 80- تعلیم راههای انجام گناه 81- تعلیم امور باطل(سحر و جادو، موسیقی ...) 82- تضعیف روحیه مجاهدان 83- ناامید کردن مردم از رحمت خدا 84- امید زیاد دادن به گنهکاران85- شهادت باطل و دروغ 86- توثیق فاسق(مؤثق جلوه دادن گنهکار) 87- زیاد در خواست نمودن از مردم 88- تحسین و تایید گنهکار 89- گفتن سخنان تحریک کننده شهوت 90- واسطه انجام گناه شدن بین دو نفر 91- تفاخر به آباء و ثروت و فرزندان و ... 92- تایید سخن کسی که صحت کلام او را نمی داند 93- اعتراف به گناه در نزد غیر خدا 94- بد و بیراه گفتن به حوادث بلا گونه 95- ذلیل نمودن نفس خویش(گفتن سخنان ذلّت آمیز) 96- اکرام شخص ثروتمند به خاطر ثروتش 97- اهانت به فقیر به خاطر فقرش 98- بسیاری از تعارفات روزمرّه مثل (قربونت بشم، فدات بشم و ..) 99- کوچک شمردن کارهای خیر دیگران 100- عدم تقیه در جایی که باید تقیه کرد.

در تکثیر این نوشتار سهیم باشید.

بسم الله الرحمن الرحیم

علم بهتر است یا ثروت؟

علی علیه السلام: الْعِلْمُ أَفْضَلُ مِنَ الْمَالِ بِسَبْعَةٍ الْأَوَّلُ أَنَّهُ مِیرَاثُ الْأَنْبِیَاءِ وَ الْمَالَ مِیرَاثُ الْفَرَاعِنَةِ الثَّانِی الْعِلْمُ لَا یَنْقُصُ بِالنَّفَقَةِ وَ الْمَالُ یَنْقُصُ بِهَا الثَّالِثُ یَحْتَاجُ الْمَالُ إِلَى الْحَافِظِ وَ الْعِلْمُ یَحْفَظُ صَاحِبَهُ الرَّابِعُ الْعِلْمُ یَدْخُلُ فِی الْکَفَنِ وَ یَبْقَى الْمَالُ الْخَامِسُ الْمَالُ یَحْصُلُ لِلْمُؤْمِنِ وَ الْکَافِرِ وَ الْعِلْمُ لَا یَحْصُلُ إِلَّا لِلْمُؤْمِنِ خَاصَّةً السَّادِسُ جَمِیعُ النَّاسِ یَحْتَاجُونَ إِلَى صَاحِبِ الْعِلْمِ فِی أَمْرِ دِینِهِمْ وَ لَا یَحْتَاجُونَ إِلَى صَاحِبِ الْمَالِ السَّابِعُ الْعِلْمُ یُقَوِّی الرَّجُلَ عَلَى الْمُرُورِ عَلَى الصِّرَاطِ وَ الْمَالُ یَمْنَعُهُ

علی علیه السلام می فرماید: علم بهتر از ثروت است به 7 دلیل:

1-    علم میراث انبیاء است و ثروت میراث فرعون ها

2-    علم با انفاق کم نمی شود ولی ثروت با انفاق کم می شود.

3-     مال نیازمند نگهبان است ولی علم نگهبان صاحبش می باشد.

4-    علم با صاحبش وارد کفن – و قبر- می شود ولی مال - از همراهی صاحبش - باز می ماند.

5-     مال هم نصیب مؤمن و هم نصیب کافر می شود ولی علم – و معرفت خاص و نجاتبخش- تنها نصیب مؤمن می شود.

6-    همه مردم در امر دینشان به صاحب علم نیازمندند و به صاحب مال نیازی ندارند.

7-    علم مرد را بر گذر از پل صراط قوت می بخشد ولی ثروت او را – از گذر نمودن از صراط- منع می نماید.

(بحارالأنوار    ج 1    ص185)

بسم الله الرحمن الرحیم

فضیلت وضو، سلام، صدقه

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله أَسْبِغِ الْوُضُوءَ تَمُرَّ عَلَى الصِّرَاطِ مَرَّ السَّحَابِ أَفْشِ السَّلَامَ یَکْثُرْ خَیْرُ بَیْتِکَ أَکْثِرْ مِنْ صَدَقَةِ السِّرِّ فَإِنَّهَا تُطْفِئُ غَضَبَ الرَّبِّ

رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله می فرماید: وضوی کامل – وشاداب- بگیر تا از پل صراط مانند ابرها – با آرامش و راحت- بگذری. سلام را آشکار نما تا برکات وخیر زندگی ات بیشتر شود. زیاد صدقه بده زیرا صدقه آتش غضب الهی را خامموش می سازد.( وسائل‏الشیعة    ج 1    ص 489)

بسم الله الرحمن الرحیم

درخت

موجودی سب، زرد، نارنجی و گاه رنگین کمانی از رنگها و یکی از جلوه های زیبای طبیعت و از الطاف بزرگ الهی است. وجود شریفی که بخش بزرگی از حیات موجودات وابسته به حضور و خدمات اوست.

آری سخن از درخت است همان موجود گرامی که ریه ی زمین است. معلمی دیگر برای آنان که خواهان درس گیری و پند آموزی اند.

برخی از درختها همیشه سبزند؛ چهار فصلند؛ خزان ندارند؛ در سرما و گرما، بهار و زمستان، سبز و پایدارند، خواب پاییزه و زمستانی ندارند؛ همیشه بیدارند، همیشه پرنشاط و در حال تلاشند آنها در مَثَل مانند شرکت کننده در مسابقه ی دو سرعت اند که تا رسیدن به خط پایان در حال حرکت و دوندگی است. او می داند در یک مسابقه ی مهم استراحت معنی ندارد؛ باید همیشه تلاش کرد و استراحت تنها برای زمانی است که به مقصد رسیده ایم. مؤمن این گونه است او مصداق درخت همیشه سرسبز و پایدار است؛ در راه بندگی خدا خزان ندارد، گل همیشه بهار است.

او آگاه است که فرصت، اندک است و مجالی برای خواب –غفلت- نیست. او می داند که استراحت برای این دنیا نیست، این دنیا دنیای تلاش و بیداری است، او مطیع این فرمان قدسی خداوند متعال است که:

«اَخِّر نَومَکَ اِلی القَبرِ و ... راحَتَکَ الی الجَنَّهِ»

خوابت را تا زمان مرگ و حضور در قبر به تاخیر انداز و استراحتت را برای زمان حضور در بهشت .

مؤمن همیشه سبز است و نشاط آور، شاد است و شادی آور، او مانند درختِ سر سبز است که هر که به او نظر کند جانی دیگر می گیرد و مشتاق او می گردد.

برخی درختان درخت های مثمر اند، درختانی که علاوه بر زیبایی دارای میوه های لذیذند ولی برخی درخت ها غیر مثمر اند، مانند درخت باش که پاره ی تن خویش را نثار دیگران کرده از خود و عزیزان می گذرد تا دیگران بهره مند گشته و متلذذ گردند.

میوه ی درخت هر گاه رسید از مام مهربان خویش جدا گشته، دلبستگی ها و وابستگی ها را از خود دور ساخته و جدا می سازد؛ او می گوید: «تو نیز باید بتوانی هنگام رسیدن و کامل شدن قطع وابستگی از علایق دنیوی نموده و خود را از مام دنیا جدا سازی».

برخی از درختانِ مثمر سخاوتمندند؛ آنها شاخه های پر از میوه ی خود را خم کرده و به راحتی در اختیار انسان می گذارند ولی برخی از آنها در عین سخاوت معتقدند اگر طالب و خواهان میوه آنها هستی باید تلاش نموده از آنها بالا رفته و با تحمل سختی و زحمت آنها را به دست آوری.

گروه اول صفتی خوب و صفتی ناپسند دارند، اینکه به راحتی و سخاوتمندانه می بخشند نیکوست ولی این که فرصت تلاش و تحمل سختی را از طالبان می گیرند صفتی نامطلوب است.

برخی از درخت ها نیز گویا بخیل اند؛ حتی موقع کندن میوه نیز گویا نمی خواهند از میوه ی آنها برخوردار شوی؛ گاه با تیغ های خود به نوازش انسان می پردازند مثل درخت تمشک و یا خرما و گاه آن گونه سفت و سخت میوه ی خود را می چسبند که به راحتی نمی توان آنها را جدا ساخت.

برخی درخت ها مجنون اند و حال جنون از ظاهرشان پیداست شاخه هایی افتاده و آویزان و دستخوش بادهای آرام و تند، گویا آنها از حال خود و اطرافیان بی خبرند. برخی از آدم ها نیز این گونه اند گویا در این عالم نیستند؛ از احوال اطرافیان و پیرامون بی خبرند در خود فرو رفته و تنها با خوداند؛ آشفته و حیرانند و واله و شیدا، گویا دوری از معشوق – لیلی- آنها را مجنون ساخته، خواب و خوراک ندارند. برخی از عرفا این گونه اند.

 برخی از درخت ها سرو اند که سر به آسمان دارند و گویا اصلاً زمین را نمی بینند!؛ بلند قامت و استوارند در مقابل هر بادی قد خم نمی کنند آنان «بیدی نیستند که به هر بادی بلرزند». البته برخی از آنها متکبرند و گمان دارند که هرگز نباید در برابر هیچ بادی سر خم کرد و همین امر موجب شکست آنها در برابر تندبادها می شود درهم می شکنند و نیست می شوند؛ مؤمن این گونه نیست او گرچه قدی بلند و استوار دارد و در برابر هر بادی قد خم نمی کند و با هر بادی نمی لرزد؛ اما به خوبی می داند که در برابر برخی حوادث و سختی ها ی زندگی باید منعطف بود، باید از خود انعطاف نشان داده و با آنها کنار آمد. در برابر برخی از تند بادهای حوادث و برای رفع خطر باید گاه با تحمل و همنشینی مسالمت آمیز با آنها و گاه با کتمان اعتقادات و ارزش ها و امری به نام «تقیه» آن تند بادها را پشت سر گذاشت چرا که در غیر این صورت او نیز مانند آن درخت قد بلند، متکبر و مغرور درهم می شکند  و نابود می شود.

درخت ریه ی زمین است؛ او دی اکسید کربن را گرفته و اکسیژن تحویل می دهد. او مایه ی حیات و زندگانی است او مثل یک کارخانه ی بازیافت است مثل یک زندانِ خوب است، زندان خوب، زندانی است که افراد شرور را تحویل گرفته، آنها را پرورش داده و انسان های خوبی تحویل اجتماع بدهد. نه آنکه دانشگاهی باشد برای آموزش انواع ترفند های دانسته و نادانسته به زندانیان تازه وارد!؟

پس بعضی زندان ها مثل درختند و برخی از آنها مثل دانشگاهند! البته نه هر دانشگاهی، بلکه دانشگاهی که جوانان پاک ضمیر و معتقد وارد آن می شوند ولی گاهی جوانان آلوده، منحرف، وابسته ی فکری به غرب، بی دین و بی هویت از آن خارج می شوند!.

راستی کدام یک دانشگاه و کدام یک زندان است؟!

گاه سایه ی تک درختی در بیابان امید بخش و مایه ی زندگانی است و گاه در جامعه ای آلوده و کویر گونه وجود انسانی الهی حیات بخش و عامل هدایت است. وجود نازنین انبیاء الهی و مردان خدا این گونه است.

درخت از زمین توشه می گیرد و به آسمان بالا می رود، پای او در زمین است ولی توجه او و نگاه او به آسمان است و البته هر چه توجه او به آسمان و نیاز او به نور خورشید بیشتر باشد بیشتر و بیشتر بالا می رود. انسان نیز باید این گونه باشد؛ کره ی خاکی برای بهره گیری و پرواز اوست و برای یک پرواز موفق نیاز به استمداد از بالا و انوار الهی است. اگر توفیق الله قرین باشد عروج انسان، قطعی است.

درخت می گوید: «می توان از زمین سرد و بی روح، شادی، طراوت و زندگانی سر زند و می تواند مانند خار و خاشاک بود سرد و بی روح!»

یک درخت میوه برای در امان ماندن از آفات نیاز به سم پاشی و مراقبت دارد؛ انسان مؤمن نیز محتاج مراقبت ائمه ی معصومین و شناخت موانع سر راه است؛ محتاج مراقبه از اعمال خویش است و با حافظی به نام تقوی مانع تاثیر گناهان است.

در کنار هر درخت علف های هرزه نیز می روید و اگر مراقب نبود این علف ها حیات درختان را به خطر می اندازد. در جامعه نیز اگر مراقب نباشیم ممکن است گرفتار علف های هرزه و انسان های ناشایست شده و هلاک گردیم.

درخت مأوای پرندگان است و سایه ی آن محلی برای استراحت انسان هاست. مؤمن نیز مأوای انسان های دیگر و عامل راحتی آنهاست.

برخی از درختان در حال حیات و ممات مفیدند حتی پس از قطع نیز در خدمت انسان ها هستند. مؤمن نیز در حال حیات و ممات موجب برکت است حتی پس از مرگ نیز آثار باقیه ی او به حال جامعه ارزشمند و سودمند است.

درخت مادر کاغذ است و کاغذ یکی از بزرگترین خدمتگزاران عرصه ی علم است و بقای علوم و نشر آنها، بدون وجود کاغذ ممکن نبود.

درخت آن قدر ارزشمند است که هر گاه انسانی از دنیا رفت مستحب است که دو تکه چوب تر –جَریدَتَین – به همراه او در قبر گذاشته شود و به احترام آنها و تا زمانی که تَر است خداوند عذاب را از قبر مؤمن برمی دارد.

همان گونه که گاه درختان چند صد ساله و یک جنگل انبوه در اثر غفلت و نادانی یک انسان می تواند در عرض چند ساعت خاکستر شده و نابود گردند، اعمال حسنه و نیک انسان نیز می تواند در اثر غفلت و نادانی با یک گناه نیست نابود گردد و این خود درس بزرگی است برای آنان که بخواهند ببینند و بفهمند و این درس، پاسخ مهمی برای آنان است که عدل الهی را در خصوص اعمالی مثل غیبت و ریا که حبط کننده ی اعمال انسان است؛ به زیر سوال می برند. خداوند با این اتفاق به انسان می نمایاند که گاه یک گناه می تواند مثل همان کبریت کوچک و البته خطرناک، نابود کننده ی همه ی اعمال خیر انسان باشد و این به عدل او ارتباطی ندارد زیرا این تو هستی که اعمال خود را با دستان خود خاکستر می سازی.

گاه برای پاک ساختن یک درخت از آفات، به جای کندن برگ و سرشاخه های آن، باید ریشه ی درخت را هدف قرار داد و آن را از ریشه درآورد؛ برخی از انسان ها نیز این گونه اند، دیگر هدایت و اصلاح آنها معنا ندارد اصلاح جامعه تنها در گرو نابودی آنهاست؛ زیرا در غیر این صورت آفات و خسارات آنها می تواند با سرایت به جامعه، جامعه ای را به نیستی و هلاکت بکشاند.

برخی از درختان و گیاهان خود و بدون استعانت از دیگری بالا می روند ولی برخی از درختان مانند درخت مو و پیچک برای بالا رفتن نیازمند داربست و تکیه گاه اند. انسان ها نیز این گونه اند، برخی برای بالا رفتن نیازمند یاری و کمک انسان ها ی الهی اند.

پس اگر نیک بنگریم می توان درس های بزرگی از درختان گرفت، بزرگ معلمانی که به اشکال مختلف دیگران را از برکات وجودی خویش بهره مند ساخته و نقش بسیار مهمی در زندگی انسان ها دارند.

سرسبز و پایدار باشید

والسلام - التماس دعا

منتظر نظرات شما هستم.

بسم الله الرحمن الرحیم

دعا (10)

 مانع دیگر در استجابت دعا:

در حدیث آمده است: «یکى از علماى بنى اسرائیل دائما دعا مى‏کرد و اینقدر دعا می کرد که در بین عموم مردم به کسى که دائما در دعاست مشهور شده بود ولى دعایش اجابت نمى‏شد حضرت حق«جل‏جلاله» به حضرت عیسى‏علیه السلام اینطور الهام مى‏کند: «اى عیسى مى‏دانى چرا دعاى این عالم را اجابت نمى‏کنم چون او دعا مى‏کند ولى به تو که ولىّ من هستى شک دارد». یعنى ولایت ندارد.

 حدیث دیگرى داریم که: اگر کسى آنقدر دعا کند و سجده رود که گردنش خم شود و بشکند مادامى که شک در ولایت دارد دعایش مستجاب نمى‏شود!.

دو عامل جهت هدایت و فلاح به ما معرفى شده است؛ یکى از آنها قرآن است و دیگر محبت و اطاعت اهل بیت «علیهم السلام» که هیچ کدام به تنهایى کافی نیست.

تفسیر قرآن با اهل بیت «علیهم السلام» است و اهل بیت «علیهم السلام» هم مى‏گویند: صحت و سقم کلام ما را با قرآن کریم بسنجید.

 پس یکى از موانع استجابت دعا، عدم شناخت ولىّ خدا است.

 اگر کسى در ولایت شک دارد، و یا در وجود امام زمان‏ علیه السلام شک داشته باشد، نباید به دنبال استجابت دعا باشد.

 خود حضرت رسول صلى الله علیه وآله اهل بیتش«علیهم السلام» را به کشتى نجات برای رسیدن به حق تعالى تشبیه کرده است. فرموده‏اند:

«حتى اگر عمل هفتاد صدیق را داشته باشى ولى با ولایت همراه نباشى فایده‏اى ندارد».

درست مثل بیمارى که براى شفا نزد پزشک مى‏رود و پزشک براى او 10 قلم دارو مى‏نویسد. ولى تنها یکى از آن داروها دارویى کلیدى و مهم و داروى اصلى است و بقیه تقویتى و ویتامین است. اگر فقط ویتامینها بخورى -چون خوشمزه است-  ولى آمپول را - که اصل است-  نزنى!! در این صورت نباید امید شفا و بهبود داشته باشى.

همینطور است  اگر کارهاى خیر زیاد انجام مى‏دهى ولى یا نماز نمى‏خوانى یا بد نماز مى‏خوانى؛ فایده‏اى ندارد گویا خداوند که طبیب همه دردهای بشر است؛ مى‏فرماید: «بعضى چیزها در کمال انسان نقش حیاتى دارد» و تشخیص مهم و غیر مهم بودن آنها هم با خود ذات حق تعالى است. نماز و ولایت و... از جمله آنها هستند.

اگر به مواردى که در روایات اشاره شده گوش فرا ندهیم و عمل نکنیم نباید امید نجات هم داشته باشیم خدایى که ما را آفریده خود مى‏داند که کدام مهمتر است.

عِنوانُ صَحیفةِ المؤمن حُبُّ علىّ ابن ابیطالب

یعنى سر تیتر کتاب اعمال مؤمن با خط درشت نوشته شده که او محب على ابن ابیطالب است.

 و بدون حب على ابن ابیطالب کتاب اعمال ما بى نام و نشان است و سر و ته آن معلوم نیست. کتاب بى عنوان، خریدار ندارد و کتاب بى ارزشى است.

یکى دیگر از علتهاى تأخیر در اجابت دعا:

 امام موسى بن جعفرعلیهما السلام مى فرماید:

وقتى که بنده‏ى مؤمنى دعا مى‏کند خداوند مهربان به ملائکه مى‏فرماید:

صَوْتٌ أُحِبُّ أَنْ أَسْمَعَهُ

صدایى «زیبا» است، که دلم مى‏خواهد آن را بشنوم!.

 (براى همین هم است که فرموده‏اند: «زمان دعا کردن، دعاهایتان را بر زبان جارى سازید». زیرا صداى بنده مؤمن را خدا دوست دارد بشنود). و بعد به ملائک مى‏گوید:

اقْضُوا حَاجَتَهُ فَاجْعَلُوهَا مُعَلَّقَةً بَیْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ حَتَّى یُکْثِرَ دُعَاءَهُ شَوْقاً مِنِّی إِلَیْهِ

حاجتش را بدهید ولى نگه دارید تا زود به او نرسد. بگذارید بین زمین و آسمان معلق بماند تا اینکه زیاد دعا کند. چرا؟ چون من خیلى به او و صدایش اشتیاق دارم!!

 پس اگر دعاهایمان اجابت نشد، شاید ان شاءالله جزء بندگان مؤمنى باشیم که خداوند متعال با برآورده نکردن دعاهایمان به این صورت دارد نسبت به ما ابراز عشق و علاقه مى‏کند و به این ترتیب محبوب خدا شده‏ایم!   پس نه تنها جاى ناراحتى نیست بلک هباید بسیار شاد نیز باشیم .

و در ادامه مى فرماید:

وَ إِذَا دَعَا الْکَافِرُ یَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ صَوْتٌ أَکْرَهُ سَمَاعَهُ اقْضُوا حَاجَتَهُ وَ عَجِّلُوهَا حَتَّى لَا أَسْمَعَ صَوْتَهُ

و هنگامى که کافر دعا نماید خداوند مى فرماید صدایى است که از شنیدن آن بدم مى آید حاجت او را هر چه سریعتر به او بدهید تا دیگر صداى او را نشنوم.

 آرى گاه سرعت استجابت دعا نشانگر بیزارى خداوند از دعا کننده است نه علاقه‏ى خدا به او.

درست مثل موردی که شما گرفتار یک گدای سمج و بد بو شده اید و می خواهید از شر او خلاص شوید؛ سریع یک چیزی به او می دهید که از شما دور شود. آیا این نشانه این است که شما به او محبت دارید یا اینکه یعنی از او بدتان می آید؟

 لذا اندکى تامل در این روایت مى‏تواند ما را به پذیرش هر چه بیشتر و بهتر مقدرات الهى راضى ساخته و از بدبینى نسبت به خالق مهربان به دور دارد.

 در مجموعه این چند جلسه برخى از موانع و علل تأخیر استجابت دعا را برشمردیم و دیدیم که بعضى از آنها خطرناک هستند مثل گناهان و بعضى از آنها حتى خوشایند هم هستند مثل این روایت آخر که خداوند دوست دارد صداى بنده‏ى مؤمنش را بشنود.

مورد دیگر برای عدم استجابت:

 گاهى از اوقات هم اجابت نشدن دعا به دلیل سایش با دعاى دیگرى است. مثلا شما براى چیزى دعا مى‏کنید و فرد دیگرى درست براى عکس آن دعا مى‏کند مثل: مثلا در یک مسابقه فوتبال که طرفداران هر تیمى براى افراد خودش دعا مى‏کند و در آخر دعایى به استجابت مى‏رسد که به مصلحت باشد. بنابراین در موارد سایش دعاها دعایى به استجابت نزدیکتر است که هم دعاکننده‏اش مقرب‏تر و محبوب‏تر باشد و هم بیشتر آداب دعا را رعایت بکند و پاک و مطهر باشد و ثانیا مصلحت در آن دعا باشد. پس ما باید در دعا کردن فقط مُصر باشیم و کارى به نتیجه نداشته باشیم.

 در آخر یکى از دعاهاى بسیار مهم که در بین روایات به آن اشاره شده است؛ ذکر مى‏شود. در روایات آمده است که این دعا در زمین و آسمان و بین ملائک معروف است!

 روزى حضرت جبرئیل‏علیه السلام به حضرت رسول‏صلى الله علیه وآله مى‏فرماید: ابوذر داراى دعایى است که در آسمان معروف است !! حضرت‏رسول‏صلى الله علیه وآله پیش ابوذر مى‏رود و مى‏فرماید:

«اى ابوذر تو چه دعایى مى‏خوانى که خداوند به من خبر داده «آن را دوست دارد» و در بین ملائکه آسمان نیز معروف است؟»

 ابوذر مى‏گوید: «این دعا را مى‏خوانم؛

اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ الْأَمْنَ وَ الْإِیمَانَ بِکَ وَ التَّصْدِیقَ بِنَبِیِّکَ وَ الْعَافیهَ مِنْ جَمِیعِ الْبَلَاءِ وَ الشُّکْرَ عَلَى الْعَافِیَهِ وَ الْغِنَى عَنْ شِرَارِ النَّاسِ‏

«بارالها؛ همانا من، از تو امنیت و ایمان به خودت و تصدیق به رسولت، و عافیت و سلامت از جمیع بلاها و توفیق شکرگذارى بر این عافیت و بى نیازى از بندگان بدت، را خواهانم»

آمین یا رب العالمین‏

پایان بحث دعا

لطفا با درج نظرات خود در قسمت

«نظرات دیگران»

مرا در جهت بهتر شدن مطالب یاری نمایید

با تشکر

التماس دعا

بسم الله الرحمن الرحیم

دعا (9)

 در این جلسه ان شاءالله آخرین قسمت از بحث موانع استجابت دعا را مطرح مى‏کنیم. در ادامه بحث هفته گذشته و حدیث آخرى که نیمه کاره ماند عرض مى‏شود که خداوند متعال در ادامه آن حدیث مى‏فرماید:

و إنَّ مِن عِبادی المؤمنینَ لَمَن لا یَصلُح إیمانُه إلا بِالسُّقمِ وَ لو صَحَّتْ جسمُه لأفسَدَه ذلک

بعضى از بندگان من ایمانشان کامل و محفوظ نمى‏ماند مگر به آنکه در حال بیمارى بوده باشد و وقتى که آنها را سلامت و صحت عطا نمایم به فساد و تباهى کشیده مى شوند

 و از خدا دور مى‏شوند. معمولا در بیمارى‏هاست که همیشه دستمان به سوى خدا دراز است. ممکن است فردى که آنقدر بیمارى کشیده که طاقتش تمام شده؛ بگوید: خداوند مرا خوب کن؛ نمى‏خواهم دستم به سوى تو دراز باشد!! و نمى‏خواهم که مصلحت مرا به خواهى!!؛ ولى خداوند کریم به این حرفهاى او گوش نمى‏دهد و به فکر سعادت اخروى اوست. مانند مادرى که فرزندش در حال بیمارى از او غذا و یا شکلاتى را طلب نماید که براى او در حال بیمارى مانند سم مهلک و خطرناک است که بدون تردید یک مادر مهربان و دلسوز چنین درخواست کودک خود را اجابت نخواهد نمود حتى اگر او از مادرش بدش آمده و به او پرخاش نماید!.

 براى خداوند متعال کارى ندارد که کسى را یک شبه ثروتمند کند یا کسى را یک شبه سلامتى و صحت دهد اما ما نباید فقط به فکر آباد کردن خانه دنیا باشیم آن هم به قیمت خراب کردن خانه‏ى آخرتمان. دنیایى را آباد کنیم که در روایت آمده:

مثل خانه ساختن بر روى موج دریا مى‏باشد.

روایت مى‏گوید: دنیاى آباد شما مثل خانه‏اى روى موج دریاست! مگر این خانه چقدر عمر دارد؟!. محکمترین خانه‏ها وقتى روى موج دریا ساخته شوند (البته اگر شدنى باشد) با پائین آمدن موج، خانه هم نیست و نابود مى‏شود. این روایت زیبا توقف کوتاه انسان را در این دنیا نشان می دهد.

بنابراین سختیها و لذائذ آن هم همینطور کوتاه است؛ نمى‏ارزد که به خاطر این لذتهاى کوتاه و اندک و سختیهاى نه چندان سخت، انسان آخرتش را تباه کند. باز هم مى فرماید:

و إنَّ مِن عِبادى المؤمنین لَمَن لا یصلُحُ إیمانُه إلا بالصِّحةِ و لو اَسقَمتُه لأفسَدَه ذلِک

ازمیان بندگانم نیز بندگانى هستند که ایمان آنها حفظ نمى شود مگر به صحت و سلامت و اگر آنها را بیمار نمایم ایمان خود را از دست مى‏دهند.

واز همه مهمتر به نکته مهمی اشاره کرده و می فرماید:

إنِّى أُدَبِّرُ عبادى بِعلمى بِقُلوبِهم فَإنِّى علیمٌ خَبیر

همانا من خود با علم خود به آنچه در دلهاى بندگانم مى گذرد به تدبیر امور بندگانم مى پردازم و...

 پس باید خود را به آن مهربان سپرده و راضى به مقدرات الهى بود تا از اجر عظیم و مصالح فراوان آن برخوردار شویم.

 اما روایتى هم از عذاب‏هاى آخرت ذکر کنیم تا تحمل سختیهاى دنیا برایمان آسانتر گردد:

 در روایت است که:

«روزى که قیامت برپا مى‏شود خداوند به مالک (رئیس فرشتگان جهنم) دستور مى‏دهد که آتشهاى هفت‏گانه‏ى جهنم را برافروز و هفت طبقه جهنم را آماده ساز و به رضوان (رئیس فرشتگان بهشت) هم دستور مى‏دهد که هشت طبقه بهشت را زینت بده و به میکائیل‏علیه السلام هم دستور مى‏دهد که پل صراط را در بطن جهنم قرار بده و به جبرئیل‏علیه السلام نیز مى‏فرماید: «ترازوى عدل را برقرار کن» و مى‏گوید: «یا محمد صلى الله علیه وآله امتت را نزدیک کن تا به حساب آنها برسیم» سپس خدا دستور مى‏دهد که «بر روى صراط هفت پل دیگر قرار دهند که طول هر یک از پل ها 17 هزار فرسخ است و بر روى هر پلى 70 هزار فرشته‏اى که مأمور سؤال و جواب هستند از زنان و مردان امت حضرت رسول‏صلى الله علیه وآله شروع به سؤال مى‏کنند». در پل اول از چه سؤال مى‏کنند؟ از ولایت امیرالمؤمنین‏علیه السلام و اهل بیت محمدصلى الله علیه وآله. بله در پل اول از حبّ اهل بیت علیهم السلام و ولایت امیرالمؤمنین‏علیه السلام مى‏پرسند. کسى که این «حبّ» را داشته مى‏تواند جواب دهد که: این اشکهاى من که براى اهل بیت«علیهم السلام» ریخته‏ام، این سینه‏زنى‏هاى من، این لباس سیاه پوشیدن‏هاى من،و ... این ها توشه من است و کسى که دل با حب اهل بیت«علیهم السلام» داشته باشد راحت مى‏تواند جواب دهد و این براى او جوازى مى‏شود که مثل برق جهنده از پل اول عبور کند و کسى که اهل بیت پیامبرصلى الله علیه وآله را دوست نداشته باشد با مغز سرش در قعر جهنم سقوط مى‏کند. در ادامه آمده: و حتی اگر به همراه او اعمال خیر 70 صدیق باشد بدون حب اهل بیت«علیهم السلام» و ولایت جایش در جهنم است.

 این روایت نشان مى‏دهد که بساط قیامت چقدر عریض و طویل است و اینها که ما گفتیم تازه شروع حساب و کتاب است. در این وضعیت اولین چیز حب اهل بیت«علیهم السلام» و مسئله ولایت است، بنابراین، این عذابها را در نظر بگیریم و با آن تحمل سختی های دنیا را براى خودمان آسان‏تر بنماییم. ما به هر حال از این دنیا باید برویم و باید این رفتن را باور کنیم و همچنین خود را براى این رفتن آماده کنیم و براى راه توشه برداریم. چه کسى در این دنیا عمر جاوید داشته و چه کسى براى رفتن خیالى راحت دارد؟

 ما باید تلاش کنیم تا خودمان را براى آسودگى از این عذابها آماده سازیم پس اگر مصلحت ما، در فقر است باید به آن راضى باشیم نه اینکه بگوئیم: من ثروت دنیوى مى‏خواهم حال مى‏خواهد به مصلحت من باشد یا نباشد بعضى‏ها اگر خدا دعایشان را برآورده نکند با خدا قهر مى‏کنند!. اگر بنده‏اى با خدا قهر کند آیا به خدایى خدا لطمه‏اى وارد مى‏شود یا خودش ضرر مى‏کند؟ وقتى خدا خودش به ما اینطور توضیح مى‏دهد که: اگر من دعاى تو را برآورده نکردم حتما به مصلحت تو نبوده، مثلا کودک شما چیزى را مى‏خواهد بخورد و از شما درخواست مى‏کند که به او بدهید و شما مى‏دانید که براى او بسیار ضرر دارد آیا به او مى‏دهید؟ یا اگر حتى خود او آن را برداشت از او مى‏گیرید و حتى پشت دستش هم مى‏زنید؟ بچه چه مى‏فهمد؟ شما که عاقل هستید و از مضرات این خوراکى براى او خبر دارید جلوى او را مى‏گیرید.

خداوند هم مى‏گوید: اگر تو خود را به من سپرده‏اى باید به قضا و قدر من راضى باشى تو دعایت را بکن اجابتش با من؛ اگر به مصلحتت باشد خدا دعا را برآورده مى‏کند و بنده نباید سماجت بکند به این معنا که بگوید: «اگر ندهى قهر می کنم»، سماجت و ممارست در دعا کردن خوب است اما مأیوس شدن از خداوند و دور شدن از او غلط است.

این از مواردى است که اگر انسان در کارهایش و اعمال و افکارش دقت نداشته باشد انسان را سریع از خدا دور مى‏کند و و ما باید بترسیم زیرا این قهرها امکان دارد انسان را براى همیشه از درگاه خدا و راز و نیاز کردن با او جدا سازد.

 پس ما باید ببینیم معصومین«علیهم السلام» چه مى‏گویند؟ اگر قرار است ما همیشه در بیمارى باشیم و سلامت از ما دور باشد و این به مصلحت ماست؛ پس باید مطیع و راضى به رضاى الهى باشیم.

 کسى ممکن است ایمانش را در سلامت از دست بدهد و دیگرى در بیمارى، پس صلاح خدا براى هر کس چیزى است که باید به آن گردن نهد.

لطفا با درج نظرات خود در قسمت

«نظرات دیگران»

مرا در جهت بهتر شدن مطالب یاری نمایید

با تشکر

التماس دعا

بسم الله الرحمن الرحیم

دعا (2-8)

گاهى هم اجابت دعا تأخیر مى‏افتد تا روز جمعه.

امام صادق‏علیه السلام مى‏فرمایند:

فَیُؤَخِّرُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ قَضَاءَ حَاجَتِهِ الَّتِی سَأَلَ إِلَى یَوْمِ الْجُمُعَةِ لِیَخُصَّهُ بِفَضْلِ یَوْمِ الْجُمُعَةِ

گاهى بنده‏اى دعا مى‏کند و خداوند دعایش را تأخیر مى‏اندازد تا او در روز جمعه نیز دعا کند و در واقع فضیلت این روز را نیز درک کند.

 گاهى استجابت دعا را تأخیر مى‏اندازد چون ما گناهان دیگرى را در پرونده اعمالمان داریم. ریا، باطن بد و... را در پرونده اعمالمان داریم؛  حضرت پیامبرصلى الله علیه وآله مى فرمایند: سَیَأْتِی عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ تَخْبُثُ فِیهِ سَرَائِرُهُمْ وَ تَحْسُنُ فِیهِ عَلَانِیَتُهُمْ طَمَعاً فِی الدُّنْیَا لَا یُرِیدُونَ بِهِ مَا عِنْدَ رَبِّهِمْ یَکُونُ دِینُهُمْ رِیَاءً لَا یُخَالِطُهُمْ خَوْفٌ یَعُمُّهُمُ اللَّهُ بِعِقَابٍ فَیَدْعُونَهُ دُعَاءَ الْغَرِیقِ فَلَا یَسْتَجِیبُ لَهُمْ‏

 زمانى بر امت من مى‏رسد که باطن آنها خبیث و بد مى‏شود و ظاهرشان خوب به خاطر طمع دنیا «بنده‏ها فقط به دنیا توجه دارند و به خداوند توجه ندارند» همه دیندارى آنها «رفتارها و کردارهایشان» خودنمایى و ریاست و براى خدا نیست؛ دیگر از خداوند نمى‏ترسند و براى همین خداوند آنها را به عقابى مبتلا میکند که نتیجه آن عقاب این است که: خدا را مى‏خوانند مثل دعاى کسى که دارد غرق مى‏شود -یعنى از ته دل دعا مى‏کنند- ولى دعایشان مستجاب نمى‏شود.

زیرا باطن بد دارند و ریا و خودنمایى در پرونده اعمالشان زیاد است و از خدا نمى‏ترسند پس دعایشان هم بالا نمى‏رود. پس به پرونده اعمالمان نظر کنیم نکند که اعمال ما هم براى ریا و خودنمایى باشد، نکند من هم از کسانى هستم که بخاطر طمع به دنیا، از خدا نمى‏ترسم؟.

 اما یکى دیگر از عوامل عدم استجابت دعا: گروهى به امام صادق‏علیه السلام عرضه داشتند که چرا ما دعا مى‏کنیم ولى دعاهایمان مستجاب نمى شود؟! امام علیه السلام در پاسخ مى‏فرمایند:

لِأَنَّکُمْ تَدْعُونَ مَنْ لَا تَعْرِفُونَهُ

زیرا شما کسى را مى‏خوانید و از کسى مى‏خواهید که او را هنوز نشناخته‏اید

یعنى چون معرفت به خدا ندارید؛ دعایتان اجابت نمى‏شود. پس، براى استجابت دعا باید معرفت الهى پیدا کنیم. خدا را و صفات خدا را بشناسیم، زیبائیهاى خدا را بشناسیم.

اما مورد دیگر از دعاهایی که مستجاب نمی شوند: از حضرت پیامبرصلى الله علیه وآله نقل است:

    خداوند چند دعا را مستجاب نمى‏کند: یکى از آنها دعاى انسان بر علیه والدین خویش است.

همچنین  یکى از علتهاى تأخیر دعا  این است که خداوند دوست دارد بنده‏اش عبادت بیشترى بکند یعنى چون دعا، عبادت است و اگر دعاى فرد زود اجابت شود آن فرد از دعا دست بر مى‏دارد لذا مقداری در اجابت آن تعلل می شود و براى همین خداوند اجابت دعایش را به تأخیر مى‏اندازد و برای اینکه دعا خالصانه تر و عاجزانه تر صورت پذیرد زیرا :

در روایت است که:   دعا کنید مثل دعاى غریقى که در حزن و اندوه فرو رفته است و هیچ فریادرسى جزء خدا ندارد.

 پس گاهى اگر دعا تأخیر مى‏افتد قطعا مصلحتش به نفع بنده است و یکى از مصلحتهاى خداوند قطعا خلوص در دعا و این لذت مناجات مستمر و  پا برجاست.

 پس عدم اجابت دعا همیشه به معناى رانده شدن بنده از درگاه او و بی توجهی خدا به بنده نیست و بلکه برعکس نوعی توجه و عنایت خاص خداوند به بنده اش می باشد.

حضرت پیامبرصلى الله علیه وآله در ضمن این حدیث قدسى  می فرمایند: خداوند فرمود:

اِنَّ مِن عِبادى المُؤمِنین لَمَن لا یَصلُحُ‏ إیمانُه إلا بِالفَقرِ و لوأَغْنَیتُه لأفسَدَه ذلِک

بین بندگان مؤمن من بنده‏اى هست که ایمانش حفظ  نمى‏شود (و ایمانش در امنیت قرار نمى‏گیرد) مگر اینکه در فقر به سر برد. این فرد را اگر ثروتمند نمایم ثروتش او را به فساد و تباهى مى‏کشاند.

 خداوند در این حدیث قدسى تکیه بر این دارد که: بعضى از بندگانم باید در فقر باشند تا به من نزدیک باشند.

البته نقطه مقابل آن هم است:

و إنَّ مِن عِبادى المؤمنین لَمَن لا یَصلُحُ إیمانُه إلا بِالغِنى و لو أفقَرتُه لأفسَدَهُ ذلِک

و از میان آنها نیز بنده‏اى هم هست که باید پولدار باشد تا به من نزدیک باشد و اگر او را غنى و مال‏دار نمایم، ایمانش را ضایع خواهد کرد.

 البته خود آن بنده نمى‏داند و مدام دعا مى‏کند که: «خداوندا! به من رزق و روزى وسیع بده» اما خود خدا بهتر مى‏داند که چه کسى را در فقر و چه کسى را در ثروت نگه دارد.

قرآن هم مى‏فرماید:

«اِنَّ الانسانَ لَیَطغى اَن رَآهُ استَغنی»

انسان وقتى خود را بى‏نیاز دید؛ سرکش و طغیانگر می شود.

 البته  در عمل هم مى‏بینیم بعضى‏ها که ندار و فقیر هستند همیشه در مساجد و در حال راز و نیاز با خداوند و انجام اعمال عبادیشان به سر مى‏برند و همین ها وقتى پولدار مى‏شوند؛ دور همه اینها را خط مى‏کشند!!.

 اگر درست به اطراف خود بنگریم از این افراد مى‏توانیم پیدا کنیم.

بگذارید یک خاطره برایتان نقل کنم:  یک بنده خدایى که پولدار شده بود یک بار با من صحبت مى‏کرد و مى‏گفت: «من شنیده بودم که انسان اگر غنى شود از خداوند دور مى‏شود ولى من پولدار شدم ولى هیچ تأثیرى در من نداشت! و همانگونه‏ام که قبلا بوده‏ام» بعد بدون آنکه توجه داشته باشد در مابقى صحبتهایش این را گفت: «قبلا که کار و کاسبى‏ام خوب نگرفته بود؛ اولِ اذان، مغازه را مى‏بستم و جهت نماز جماعت به مسجد مى‏رفتم؛ ولى الان که سرَم شلوغ است اصلا وقت نمى‏کنم!! اول اذان نمازهایم را بخوانم!».

 حال من در زندگى این فرد نبودم تا ببینم آیا اینکه به قول خودش از خدا دور نشده حقیقت عینى دارد یا نه، خودش اینگونه احساس مى‏کند؛ ولى این سخن از دهان خودش خارج شد که توفیق نماز اول وقت به خاطر مشغله زیاد از او سلب شده است.

 ثروت و اشتغالات کارى او را از نماز جماعت باز داشته بود ولى باز مى‏گفت: «ثروت هیچ اثرى در من نگذاشته است!» و تازه این سخنى بود که خودش بر زبان راند و شاید چندین اثر این‏چنینى دیگر نیز در زندگى او گذاشته که حتى خودش نیز خبر ندارد.

 انسان اندک اندک در مادیات غرق مى‏شود  و ممکن است این دور شدن به شکل استدراج (که یکى از عذابها و نقمتهاى الهى در این دنیا است) باشد؛ یعنی در نعمت غرق شوند و به این وسیله از خداوند دور شوند. غرق شدن این افراد به معنى به هلاکت رسیدن در نعمت است.

کسى که در آب غرق شود، به یکدفعه به زیر آب فرو مى‏رود و غرق مى‏شود؛ ولى ممکن است کسى در عسل که خیلى هم از آب گرانتر است بیفتد و چون عسل، غلیظ است کم‏کم و به تدریج در آن فرو رود و غرق شود؛ البته ممکن است: اصلا متوجه فرو رفتن خود هم نباشد و حتی در حال خوردن از این عسلهاى شیرین (غرق شدن در نعمتهاى دنیوى) نیز باشد!  یعنی کم‏کم فرو رود تا غرق شود و به هلاکت برسد.

خداوند بعضى از افراد را، آنچنان در نعمت قرار می دهد که در همان نعمتهاى دنیوى غرق می شوند. به این استدراج مى‏گویند.

بنابراین باید از اینکه چیزى غیر از آنکه خدا براى ما خواسته است؛ بخواهیم بترسیم. اگر مى‏بینید که سالها در فقر بسر مى‏برید و دعا مى‏کنید که غنى شوید و با اینکه فرضا بقیه عوامل و موانع استجابت دعا را برطرف کرده‏اید ولى دعایتان اجابت نمى‏شود (مثلا گناه را کنار گذاشته‏اید...) نباید مأیوس شوید؛ زیرا حتما صلاح ما در آن نیست و خداوند بهتر مى‏داند پس اگر دعا اجابت نشد نباید مأیوس شد بلکه باید باز هم دعا کرد زیرا چنانکه ذکر شد: دعا خود، عبادت است و هرگز نباید با خود بیندیشیم که دیگر خداوند به حرف ما گوش نمى‏دهد. مأیوس شدن از الطاف الهى شرک است.

ما همیشه باید این سخن الهى را در نظر داشته باشیم که: شاید ما از آن بندگان خدا هستیم که اگر غنى شویم طغیان مى‏کنیم یا شاید از آن دسته از بندگانیم که اگر فقیر شویم طغیان مى‏کنیم. البته این حدیث دنباله دارد که در جلسه بعد به آن خواهیم پرداخت. انشاء الله

ادامه دارد .............