الهى! شرمنده از آنیم که در روز مکافات

  اندر خور «عفو» تو نداریم «گناهى»!!

خدایا تو آنقدر خوبی که رحمت واسعه و رافتت مرا به خود غره ساخته و به گفتن شعر بالا جسور کرده وگرنه  باید بگویم:

الهى! شرمنده از آنیم که در روز مکافات

 اندر خور «لطف» تو نداریم «سپاسى»!!

بسم الله الرحمن الرحیم

معنای اخلاص

امام صادق علیه السلام:

الْإِبْقَاءُ عَلَى الْعَمَلِ حَتَّى یَخْلُصَ أَشَدُّ مِنَ الْعَمَلِ

وَ الْعَمَلُ الْخَالِصُ الَّذِی لَا تُرِیدُ أَنْ یَحْمَدَکَ عَلَیْهِ أَحَدٌ إِلَّا

اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ

باقی ماندن بر عمل تا آنزمان که خالص بماند سخت تر از انجام عمل است

و عمل خالص آنست که نخواهی احدی جز خداوند متعال تو را به خاطر آن سپاس گوید و تحسین نماید.

(الکافی     ج2     ص16 )

در پرتو آموزه های معصومین علیهم السلام زندگی کنیم

با تکثیر این روایات و یا نهادن آنها در وبلاگ خود، در ثواب تاثیرات آن سهیم باشید

التماس دعا

بسم الله الرحمن الرحیم

حدیث قدسی

إِنَّ اللَّهَ أَوْحَى إِلَى دَاوُدَ علیه السلام بَشِّرِ الْمُذْنِبِینَ وَ أَنْذِرِ الصِّدِّیقِینَ

قَالَ کَیْفَ هَذَا ؟!

قَالَ عزَّ و جلَّ:

 بَشِّرِ الْمُذْنِبِینَ إِذَا تَابُوا فَإِنِّی غَفُورٌ رَحِیمٌ وَ أَنْذِرِ الصِّدِّیقِینَ إِذَا أُعْجَبُوا فَإِنِّی غَیُورٌ

خداوند متعال به حضرت داود علیه السلام وحی می فرماید:

«ای داود! به گنهکاران بشارت بده و صدیقین را بترسان»

داود علیه السلام [با تعجب] می فرماید:

«چرا اینچنین نمایم ای پروردگار؟!!»

و خداوند متعال می فرماید:

« به گنهکاران بشارت بده آنگاه که توبه نمایند

و صدیقین را بترسان هرگاه عجب [و خودپسندی] پیشه ساختند

زیرا من غیرتمندم [و عمل غیر خالص را نمی پذیرم]

(مستدرک‏الوسائل    ج 1     ص141 )

در پرتو آموزه های معصومین علیهم السلام زندگی کنیم

با تکثیر این روایات و یا نهادن آنها در وبلاگ خود، در ثواب تاثیرات آن سهیم باشید

التماس دعا

بسم الله الرحمن الرحیم

امام صادق علیه السلام:

أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ تَسْبِیحُ فَاطِمَةَ علیها السلام فِی کُلِّ یَوْمٍ فِی دُبُرِ کُلِّ صَلَاةٍ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ صَلَاةِ أَلْفِ رَکْعَةٍ فِی کُلِّ یَوْمٍ

(الکافی    ج 3     ص343   )

امام صادق علیه السلام: تسبیحات [مادرم] حضرت زهرا سلام الله علیها در هر روز و بعد از هر نماز در نزد من محبوب تر از [خواندن] هزار رکعت نماز در هر روز است.

در پرتو آموزه های معصومین علیهم السلام زندگی کنیم

با تکثیر این روایات و یا نهادن آنها در وبلاگ خود، در ثواب تاثیرات آن سهیم باشید

بسم الله الرحمن الرحیم

روایتی زیبا از نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله

رُوِیَ أَنَّ النَّبِیَّ صلی الله علیه و آله  قَالَ لِعَلِیٍّ علیه السلام:

«مَا فَعَلْتَ الْبَارِحَةَ یَا أَبَا الْحَسَنِ؟»

 فَقَالَ علیه السلام: 

«صَلَّیْتُ أَلْفَ رَکْعَةٍ قَبْلَ أَنْ أَنَامَ»

فَقَالَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله: «کَیْفَ ذَلِکَ؟»

فَقَالَ علیه السلام:  «سَمِعْتُکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ تَقُولُ مَنْ قَالَ عِنْدَ نَوْمِهِ ثَلَاثاً

«یَفْعَلُ اللَّهُ مَا یَشَاءُ بِقُدْرَتِهِ وَ یَحْکُمُ مَا یُرِیدُ بِعِزَّتِهِ»

فَقَدْ صَلَّى أَلْفَ رَکْعَةٍ»

 قَالَ صلی الله علیه و آله: «صَدَقْتَ»

قَالَ صلی الله علیه و آله:

«وَ لْیَقُلْ عِنْدَ النَّوْمِ

«یَا مَنْ یُمْسِکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ أَنْ تَزُولا وَ لَئِنْ زالَتا إِنْ أَمْسَکَهُما مِنْ أَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ إِنَّهُ کانَ حَلِیماً غَفُوراً صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَمْسِکْ عَنَّا السُّوءَ إِنَّکَ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ».»

(بحارالأنوار     ج84    ص 178 )

در روایت آمده است که نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله به علی علیه السلام فرمود:

«دیشب چه کردی؟»

 و حضرت علی علیه السلام در پاسخ فرمود:

«هزار رکعت نماز پیش از خواب خواندم!»

 نبی مکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «چگونه [توانستی]؟»

 و آن حضرت فرمود:

«از شما شنیدم که فرمودید: «هرکه به هنگام خواب سه مرتبه بگوید:

« یَفْعَلُ اللَّهُ مَا یَشَاءُ بِقُدْرَتِهِ وَ یَحْکُمُ مَا یُرِیدُ بِعِزَّتِهِ»

به تحقیق [گویا] هزار رکعت نماز خوانده است»

نبی مکرم صلی الله علیه و آله فرمود:

«راست گفتی؛ و هنگام خواب باید بگوید:

« یَا مَنْ یُمْسِکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ أَنْ تَزُولا وَ لَئِنْ زالَتا إِنْ أَمْسَکَهُما مِنْ أَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ إِنَّهُ کانَ حَلِیماً غَفُوراً صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَمْسِکْ عَنَّا السُّوءَ إِنَّکَ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ»

ضمنا مرحوم کفعمی در کتاب شریف خود «مصباح کفعمی صفحه 46» آورده است که یکی دیگر از آثار این ذکر « درامان ماندن از سقوط خانه» است.

در پرتو آموزه های معصومین علیهم السلام زندگی کنیم

با تکثیر این روایات و یا نهادن آنها در وبلاگ خود، در ثواب تاثیرات آن سهیم باشید

بسم الله الرحمن الرحیم

رنگِ خدا

اگر قرار باشد که تصویر یک انسان را نقاشی کنیم در ابتدا چه می‌کنیم؟ طراحان می‌گویند: افراد مبتدی باید ابتدا الگویی کلی از چهره تهیه نموده و مثلاً با رسم یک بیضی و تقسیم آن به سه قسمت کار روی آن را شروع کرده و با اضافه کردن بخشهای بعدی نظیر چشم و گوش و. .. کم کم طرح خود را به الگوی اصلی شبیه تر و شبیه تر نموده و تصویر را کامل نماید. در هر مرحله‌ای ا ز این تغییرات می‌توان ادعا کرد که: این تصویر در حال: «نزدیک شدن» به «الگوی اصلی» است، بنابراین، در این مثال نزدیک شدن به معنای «شبیه تر شدن» است.

گاه از خود می‌پرسیم که چرا خلق شده ایم؟ و در پاسخ می‌شنویم که هدف «رسیدن به کمال» و یا «قرب الهی» است ولی در مورد اینکه: «قرب الهی» یعنی چه؟ کمتر می‌شنویم. غرض نگارنده از این نوشتار بیان این مطلب است و مثال فوق با توضیحات بعدی تا حدّی گویای این امر است.

آری، انسان موجودی است که در روایات و آیات قرآن از او به «خلیفه‌ی خداوند» در روی زمین نام برده شده است و گفته شده است که انسان «مظهر اسماء الهی» است. امّا منظور از این «مظهریت» چیست؟

اگر به مثال فوق توجه دیگری فرمایید؛ درک این مطلب ساده تر خواهد شد. انسان موجودی است که بالقوه دارای استعدادهای فراوانی است، استعدادهایی که از بدو خلقت به همراه او بوده و او وظیفه دارد که آنها را از حالت غیر فعال و غیر ظاهر یعنی از حالت بالقوه، خارج ساخته و فعال و نمایان نموده یا به تعبیر دیگر آنها را به «فعلیّت» برساند.

او برای رسیدن به این «نقطه‌ی اوج» و «اوج کمالات» خلق گشته است؛ به او فرصت کافی داده شده، ابزارهای لازم نظیر فطرت، عقل، غرایز، فرصت، پیامبر(صلی الله علیه و آله)، امام(علیه السلام)، دین و هر آنچه لازم است در اختیار او قرار داده شده و از او خواسته شده که: برای رسیدن به مقصد همه‌ی همت خود را مصروف داشته و در هر لحظه از لحظات عمر با کار کردن روی نفسِ خویش خود را بیشتر به «الگوی کمال» یعنی «حق تعالی» نزدیک نماید. آری، از او خواسته شده تا «خداگونه» شود؛ از او خواسته شده تا «به رنگ خدا» در آید؛ چرا که:

 مقام «خلیفه اللهی» اقتضای آن را دارد که «جانشین»، مقداری شبیه آن کسی باشد که قرار است بر مسند او تکیه زند. بنابراین، اگر قرار است انسان به مقام «خلیفه اللهی» نایل گردد باید همه‌ی تلاش خود را در این راه صرف نموده و ضمن «خود سازی» با «دفع رذایل» از خویش و «کسب فضایل» دائماً خود را بیشتر به «خداوند» شبیه سازد.

و این شباهت در مثَل به مانند همان تصویری است که قرار است شبیه الگوی اصلی گردد. انسان، هر قدر که بیشتر روی نفس خویش کار کند و در جهت مزیّن شده و متصف شدن به فضایل و کمالات تلاش نماید؛ در واقع در جهت «خداگونه شدن» و «مظهریت اسماء الهی» گام برداشته است. شباهت به خداوند در اوصاف بدین معنی است که اگر خداوند «رحیم» است و مهربان، انسان نیز مهربان باشد. اگر او «ستار» و پوشاننده‌ی خطا است؛ انسان نیز اینچنین باشد. اگر او آمرزنده و شکور و عزیز و کریم و. .. است؛ انسان نیز با تلاش خویش زمینه‌ی شوفایی این اوصاف در خویش را فراهم ساخته و آنها را در خود متجلّی سازد.

 بدین گونه است که او به خدا شبیه تر گشته و به مقام «قرب الهی» یعنی «نزدیکی به او در اوصاف و فضایل» نایل می‌گردد.

انسان به دنیا آمده است تا خود را شبیه خداوند ساخته و «لایق وصال حق‌تعالی» نماید. او آمده است تا سایه‌ها را کنار زده و «بی شکل» [مانند خداوند] گردد.

به این مثال دقّت فرمایید: خط کشی را در نظر بگیرید که درون آن سوراخ‌هایی مانند مثلث، دایره، مربع و. .. تعبیه شده است. اگر از یک طرف به این خط کش نور تابیده شود در طرف دیگر اشکالی مانند همان شکلهای روی خط کش نمایان می‌گردد، چه چیزی باعث می‌شود که شکل‌ها دیده شوند؟ «سایه‌ها». حال اگر سایه‌ها را کنار بزنیم دیگر شکل مثلث، دایره، مربع و. .. دیده نخواهد شد و تنها نور است که باقی خواهد ماند. انسان نیز مادامی که گرفتار «رذایل» است؛ به مثابه آن است که گرفتار «سایه‌ها» است اگر او از طریق « مبارزه با نفس » این سایه‌ها را از خود دور سازد؛ بی شکل گردیده و خداگونه می‌شود، به تعبیر دیگر «هویت انسان» در «بی هویتی» او در برابر خداوند متعال است. «انسان کامل» انسان بی شکل است چون خداوند که الگوی اوست و قرار است [تصویر] انسان به او شبیه گردد؛ موجودی بی شکل است. اگر انسان دانست که او هیچ چیز جز تجلّی حضرت حق تعالی نیست، هیچ چیز جز بارقه‌هایی از نور الهی نیست و اگر دانست که« الله نور السموات و الارض »؛ دیگر خود را ندیده و تنها خدا را می‌بیند. اگر سایه‌ها کنار رفت؛ تنها «نور» یعنی «خدا» می‌ماند و بس.

و در این حالت است که دیگر چیزی جز خدا دیده نمی‌شود. از این رو شاعر گفته است:

رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند

 بنگر که تا چه حد است مقام آدمیت

و شاعر دیگر نیز می‌گوید:

به خدا تو خود خدایی 

   اندکی گر به خود آیی

انسان دل آگاه می‌داند که او « فقر مطلق » است و نه حتی « فقیر مطلق»، چرا که اگر خود را «فقیر» نیز ببیند باز «خود» را دیده است که گرفتار «فقر» گردیده و هنوز اندکی از سایه موجود خواهد بود در حالی که انسان کامل اصلاً چیزی جز خدا نیست.

 مثال دیگر؛ شیشه‌ای را در نظر آورید که کثیف گشته و انواع آلودگی‌ها او را در بر گرفته است. تا آلودگی‌های مذکور وجود دارد شیشه دیده می‌شود؛ ولی اگر شیشه را کاملاً پاک سازیم به گونه‌ای که دیگر هیچ اثری از آلودگی بر روی آن دیده نشود؛ دیگر شیشه‌ای دیده نمی‌شود و گویا دیگر شیشه‌ای وجود ندارد!

انسان نیز در صورتی که گرفتار آلودگی و رذایل باشد؛ و در صورتی که گرفتار «خودخواهی»‌ها و «منیّت»ها گردد خود را دیده و نمی‌تواند آن گونه که شایسته است خداگونه شود. او برای آنکه خداگونه شود باید زلال گردیده و دیده نشود. اینچنین انسانی دیگر محو در خدا گردیده و «فانی فی الله» می‌گردد و تازه آن وقت است که او می‌تواند درک نماید که قرب الهی چگونه مقامی است و چه لذّتی بر آن مترتب است و بدیهی است مادامی که او گرفتار رذایل و هوای نفس است؛ نمی‌تواند از لذّت قرب الهی آگاه گشته و متلذذ گردد و این گنج، گوهر ثمینی است که بی رنج میسّر نمی‌شود. این مقام، مقامی است که تا به آن نرسیده باشیم درک آن برایمان ممکن نخواهد بود و به قول معروف مصداق این جمله است که:

«شنیدن کی بود مانند دیدن».

برای روشن تر شدن این قضیه نیز به مثال زیر توجه فرمایید:

کودکی را در نظر آورید که تازه می‌خواهد به مدرسه پا بگذارد و چیزی از خواندن و نوشتن نمیداند. او نمیداند که در مدرسه چه کمالی در انتظار اوست؛ از این رو از شما می‌پرسد: «برای چه باید به مدرسه بروم؟» و شما می‌گویید: «برای آنکه سواد خواندن و نوشتن پیدا کرده و کتاب بخوانی».

او که معنای این کلام و لذّت خواندن و نوشتن را درک نکرده مجدداً می‌پرسد: «خوب اگر بخوانم و بنویسم چه می‌شود؟ و چه فایده‌ای دارد؟» و شما می‌گویید: «خوب اگر بتوانی بخوانی و بنویسی به کلاس بالاتر رفته و در آنجا نیز چیز‌های دیگری یاد می‌گیری». او می‌گوید: «آنچه یاد می‌گیرم به چه درد می‌خورد؟» و شما برای او از دیپلم گرفتن، دانشگاه رفتن، مهندس شدن و. .. سخن می‌گویید. ولی بی تردید هر آنچه او از شما بشنود آنگونه که لازم است توجیه نگشته و به فواید و برکات تحصیل پی نمی‌برد. او تا خود به مقامات بالاتر نایل نگردد؛ لذّت آن مقامات را درک نخواهد کرد و چه بسا حتی به همین خاطر لذّت‌های مذکور را انکار نیز می‌نماید و شما چاره‌ای ندارید جز آنکه بگذارید زمان بگذرد و گذر زمان و تلاش او کار خود را بنماید. انسان نیز در مثل مانند همین کودک ناآگاه است که تا خود، از طریق «مبارزه با نفس» به مقامات بالاتر دست نیافته باشد؛ هرگز نمی‌تواند به لذّت آنها پی ببرد و از آن‌ها متلذذ گردد.

و چنانکه کودکان از لذّت ریاست،‌ شهرت، شهوت و. .. هیچ آگاهی نداشته و به بازی‌ها و لذایذ کودکانه‌ی خود مشغولند؛ [و این بازی‌ها و لذت‌های کودکانه‌ی آنها برای ما بسیار عبث و بیهوده می‌آید و گاه حتی ما به تمسخر آنهاپرداخته و آنها نیز به تمسخر ما مشغولند] بسیاری از ما نیز اینگونه بوده و کودکانه گرفتار لذایذ مادی و شهوانی خود بوده و از لذّت قرب الهی و کسب کمالات بی اطلاعیم.

 به امید آن روز که دیگر کودک نباشیم.

اللّهمَّ ارْزُقنا کَمالَ الانْقِطاعِ اِلَیک

التماس دعاَ

بسم الله الرحمن الرحیم

امام صادق علیه السلام

به نقل از رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید:

مَنْ أَصْبَحَ لَا یَهْتَمُّ بِأُمُورِ الْمُسْلِمِینَ فَلَیْسَ مِنْهُمْ

وَ مَنْ سَمِعَ رَجُلًا یُنَادِی یَا لَلْمُسْلِمِینَ فَلَمْ یُجِبْهُ فَلَیْسَ بِمُسْلِمٍ

هرکه صبح کند در حالی که اهتمام و توجهی به [مشکلات و امور] مسلمانان ندارد از مسلمانان محسوب نمی شود.

و هرکه بشنود ندای مردی را که فریاد برآورده: «ای مسلمانان! به فریادم برسید»

ولی او را اجابت نکند [او نیز] مسلمان نیست.

(الکافی    ج 2     ص164)

 حال شما قضاوت فرمایید که وظیفه ما در برابر مسلامانان و یا حتی مظلومان غیر مسلمان!‏در جهان چیست؟

خصوصا با تامل در دعاهای ماه مبارک رمضان (اللهم ادخل علی اهل القبور ....) بهتر می توان به پاسخ این سآل پی برد.

در پرتو آموزه های معصومین علیهم السلام زندگی کنیم

با تکثیر این روایات و یا نهادن آنها در وبلاگ خود، در ثواب تاثیرات آن سهیم باشید

التماس دعا

بسم الله الرحمن الرحیم

جادّه‌ی زندگی

زندگی انسان‌ها مانند «گذر از جاده‌ای کوتاه یا به ظاهر! طولانی» است. جاده‌ای گاه پر پیچ و خم و گاه مستقیم و یکنواخت، گاه دارای سر بالایی‌های تند و گاه دارای سراشیبی‌های خطرناک، گاه پردست انداز و ناصاف و گاه صاف و هموار، گاه در میان کویر و برهوت و گاه در حال گذر از میان مناظری زیبا و بدیع، جنگل‌های انبوه و ... .

جاده‌ای یک طرفه و بدون بازگشت ولی دارای راه‌های فرعی فراوان و گاه کوره راه. جاده‌ای دارای انواع تابلوهای راهنما و گشت‌های پلیس‌راه، دارای توقفگاه‌ها و رستوران‌های ریز و درشت، پمپ‌های بنزین، تعمیرگاه‌ها و ... .

و در این جاده انواع انسان‌ها به اشکال مختلف در حال گذرند؛ برخی پیاده، برخی در حال دویدن، برخی با دوچرخه، گروهی با موتور، برخی دیگر با ماشین. ماشین‌ها نیز مختلف‌اند؛ مدل پایین و کهنه و مدل بالا و نو. ژیان، فولکس، پژو، بنز و ... .

مقصد نیز در «خیال» همه و به ظاهر! یکی است، همه به خیال خود برای رسیدن به بهترین مقصد‌ها، رسیدن به همه‌ی کمالات و ارزش‌ها، ارزش‌های ماندنی و جاودان در تلاشند، ولی در «واقع» مقصد این مسافران با یکدیگر تفاوت‌های فاحشی دارد؛ عده‌ای به جای رسیدن به انتهای جاده یعنی همان جایی که مقصد اصلی و نهایی همه و آرامگاه واقعی آنهاست؛ به بیراهه‌ها افتاده و یا در میان کوره راه‌ها گرفتار گشته‌اند، برخی در دست اندازها فرو افتاده و ماشین آنها خراب گشته است، بعضی دیگر با سرعت بالا و در حال گذر از پیچهای تند گرفتار حادثه شده و چپ کرده‌اند، برخی در حال استراحت و بهره گرفتن از مناظرند و اصلاً در فکر حرکت و «رسیدن» نیستند و تنها عده‌ای اندک با بهره‌گیری صحیح از تابلو‌های راهنما و راهنمایی‌ پلیس‌های راه با دقت و احتیاط گاه سریع و گاه آرام در حال نزدیک شدن به مقصدند. اینان در بین راه به هر کس که بتوانند یاری رسانده و دستگیر واماندگان نیز هستند؛ گاه برای دادن بنزین به درخواست کننده‌ای می‌ایستند، گاه برای تعمیر ماشین شخصی دیگر اقدام می‌کنند، اگر لازم باشد ماشین نیازمندی را بکسل کرده و یدک می‌کشند، گاه برای رفع ضرورت و استراحت خود و ماشین خویش توقفی کوتاه نموده و نفسی تازه می‌کنند؛ گاه در بین راه پیادگان را سوار نموده و یاری می‌رسانند و ... .

اینان تنها به رسیدن خویش نمی‌اندیشند، برای آنها تاخیر در رسیدنِ «ظاهری»، به خاطر کمک به دیگران، هیچ ناراحتی و کدورتی ایجاد نمی‌‌کند.

اما در جاده‌ی زندگی برخی تنها به خود می‌اندیشند؛ آنان برای رسیدن به مقصد و آنچه کمال می‌انگارند از انجام هیچ کاری ابائی ندارند، آنان نه تنها به واماندگان، پیادگان و درخواست کنندگان کمک، هیچ مساعدتی نمی‌نمایند بلکه حاضرند برای گذرِ خود حتی با ماشین خود آنان یا ماشین آنها را به کنار نیز پرتاب کرده و خود به طی مسیر ادامه دهند!.

در جاده‌ی زندگی مقصد، رسیدن به «آرامش جاویدان» است ولی به راستی کدام‌یک از روندگان در این مسیر مقصد را یافته و به درستی به سوی آن در حرکتند؟

بی‌تردید تنها چیزی که می‌توان به جزم ادعا کرد این است که: تنها افرادی سالم و به موقع به مقصد خواهند رسید که رعایت تمام جوانب ایمنی و کلیه‌ی قوانین و مقررات را نموده و در تمامی حالات مطیع پلیس راه بوده و گویا خود را در حال کنترل از سوی دوربین‌های پلیس راه می‌بینند.

در جاده‌ی زندگی «ائمه‌ی معصومین(علیهم السلام)» پلیس راه، و دیگر ثبت کنندگان اعمال نظیر «ملائکه و زمین و زمان» و ... دوربین‌های عکس‌برداری و «دین» به مثابه‌ی تابلو‌های راهنما‌یی و رانندگی و «خداوند متعال» به منزله‌ی مقصد این سفر خواهد.

التماس دعا