بسم الله الرحمن الرحیم
صبر و سپاس(قسمت اول)
به درخواست خانم تنها
اندکی دقیق تر به خود و پیرامون خود بنگریم به داشته های خود و نعمتهای پیرامون؛ چه داریم؟ و چه نعمتهایی در اختیارمان قرار دارد؟ شروع به شمارش نمایید، مثلاً نعمتهای موجود در جسم خود را بشمارید چند تاست؟ گمان نمی رود که بتوان عددی برای آن ذکر نمود. چرا؟ علتش کاملاً واضح است؛ نعمتهایی که فراوان و کثیرند، چگونه به شماره درآیند؟!
آری، اگر انسان بخواهد تنها و تنها نعمتهای موجود در جسم خویش را بشمارد هرگز نمیتواند تعداد آنها را احصاء نماید؛ چه رسد به مجموع نعمتهای الهی که قطعاً نه یک انسان بلکه تمامی انسان ها و ملائک نیز با هم از شماره آنها عاجز و ناتوانند.
قرآن کریم می فرماید:
اِن تَعُدُّوا نِعمةَ الله لا تُحصوها.
«اگر نعمتهای خداوند را شماره نمایید نمی توانید آنها را برشمارید» (نحل: 18)
شاید برای اثبات مدعای فوق نیاز به توضیح بیشتری باشد. اما قبل از آن به این حدیث توجه فرمایید: «مردی به حضرت علی (ع) عرضه داشت:
«بماذا شکرتَ نعماء ربک؟»
با چه چیزی شکر نعمتهای پروردگارت را ادا مینمایی؟
و حضرت علیه السلام در پاسخ فرمود: «به بلاهایی که از من رفع نموده و غیر مرا به آن مبتلا ساخته نظر کردم و دانستم که او به من لطف کرده است از این رو به سپاس او پرداختم.»
توضیح بیشتر اینکه؛ یک انسان چند نوع بیماری و مرض می تواند بگیرد؟ با اندکی تحقیق مشخص میشود که هزاران نوع بیماری شناخته شده و ناشناخته تا کنون سراغ انسانها آمده است. بله هزاران نوع بیماری، بیماری خونی، بیماری های پوستی بیماریهای قلب، کبد، کلیه و...
خوب، سهم من و شما از این بیماریها چقدر بوده و تاکنون چند نوع از آنها را پذیرا بوده ایم؟ بی تردید بسیار اندک! ضمن آنکه همین چند هزار بیماری میتواند بارها بسراغ انسان آمده و او را گرفتار نماید. مثلاً در طول عمر خود چند بار دل درد گرفته ایم؟ چند بار سرما خورده ایم؟ چند بار سردرد گرفته ایم؟ اکثر انسانها تنها گرفتار تعداد محدود و معدود از این بیماریها شده اند و در اغلب لحظات و روزهای عمر خود در حالتی عادی و در ضمن سلامت به زندگی ادامه میدهند. حال فرض کنید این چند ده هزار بیماری را ضرب در دفعاتی که میتوانند سراغ انسان بیایند نماییم؛ عددی بسیار بزرگ و سرسام آور خواهد شد.
نکته دیگر آنکه؛ هر کدام از این نوع بیماریها و حوادث چقدر می توانند انسان را عاجز و درمانده نمایند؟ گاه شده است که یک خار کوچک که حتی به چشم دیده نمیشود به پای انسان یا دست او فرو رفته و تا مدتها او را درمانده ساخته است!
خوب؛ حال به خوبی می توانیم دریابیم که اکنون چقدر غرق در نعمتهای الهی هستیم زیرا بی تردید دفع هر بیماری از جانب خداوند متعال، خود یک نعمت بزرگ است که نصیب ما شده است و به تعبیر دیگر به تعداد بیماریها یی که یک انسان میتواند گرفتار آنها شود و اکنون از آنها در امانیم؛ ما غرق نعمتیم و البته در حال «غفلت».
و چه خوب فرموده است که:
«قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید»
آری، آنکه «پا» ندارد به خوبی میفهمد که دغدغه ی نداشتن کفش، دغدغه ای مهم و شکننده نیست. آنکه «چشم» ندارد (نابینا) به خوبی میداند که نعمت چشم چگونه نعمتی است و وجود مثلاً یک لکه کوچک روی چشم یک فرد بینا اصلاً غصه ای ندارد و...
پس ای انسان! بیا تا بار دیگر قدر نعمتهای الهی و داشته های خود را بدانیم و بجای تأسف و غصه خوردن بر «ناداشته های خویش» و حسرت کشیدن بر «داشته های دیگران»، به داشته های خود توجه نموده و قدر یکایک آنها را بدانیم.
بیایید تا آنها را بر روی صفحه ذهن و یا یک کاغذ نگاشته و بر تک تک آنها شاکر باشیم. بله؛ «شکر نعمت» یکی از مهمترین وظیفه های انسان است که متأسفانه اکثر انسانها از آن غافلند.
به یقین اگر انسان تنها یک وظیفه داشته باشد به نام «شُکر»، باز هم همه عمر کفاف ادای آن وظیفه را نمی نماید، زیرا نعمتهایی که از کثرت به «شماره» نمی آیند چگونه به «سپاس» درآیند؟!
همچنین هر چه سرعت ما در شکرگذاری خداوند زیاد باشد به سرعت لطف و اِنعام او نخواهد رسید. این در مَثل مانند کسی است که بخواهد به نوک سایه خویش برسد!.
ضمنا اگر ما، تنها بدویم تا الطاف بی منت و بی عوض او را سپاس گذاریم؛ او تنها لطف میکند و بس و فقط بنده نوازی می کند و هیچ توقعی برا ی خود ندارد.
ما با شکر، تنها در حال «خود نوازی» هستیم و شکر ما منفعتی برای او ندارد و اگر سودی هست همه از آنِ ماست زیرا انسان موجودی است بدهکار، موجودی سراپا فقر و نیاز،
انسان هیچ طلبی از خداوند متعال ندارد و او هیچ بدهکاری به انسان ندارد اگر می دهد لطف می کند و اگر ندهد ظلمی نکرده است.
ظلم یعنی حق کسی را خوردن و ضایع ساختن و انسان، -که سراپا محتاج و بدهی است- حقی بر خداوند متعال ندارد تا خواهان حق خود باشد. مگر انسان چه لطفی به خداوند نموده است تا در اِزای آن خواهان حق خود باشد؟!.
و چقدر بی انصاف و ناسپاسند انسانهایی که در برابر خالق بی نیاز، خود را طلبکار دانسته و به اصطلاح حق خود را از او می طلبند! چقدر زشت و کریه است که در هنگام بروز سختی ها و مصیبتها برخی از انسانها هنگامی که پس از درخواست و دعا به مطلوب خویش نمی رسند، زبان به اعتراض و شکوه از آن مهربان بی همتا گشوده و گاه حتی بی حیا تر گشته و با او قهر نموده و به او پشت می کنند!.
شرم از این همه گستاخی و بی انصافی. چقدر انسان می تواند پست باشد که اگر خداوند -که دائماً در حال لطف و انعام و بنده نوازی است- به خاطر «مصالحی» برخی از نعمتهای ظاهری خود را از او دریغ دارد؛ او را آماج شکایت ها و رفتار ناجوانمردانه خود قرار داده و با بستن چشمان خود بر روی دیگر نعمتهای او و کفران آنها، به او - و در واقع به خود- جفا نماید.
................ادامه دارد......
اکبر فرحزادی نویسنده این سطور معتقد است تنها مذهب بی نقص و نجاتبخش اسلام شیعی است و بدون هدایت اهل بیت علیهم السلام هرگز نمی توان به مقصد رسید. بیایید همه در نشر آموزه های اهل بیت علیهم السلام کوشا باشیم. |