بسم الله الرحمن الرحیم

دعا (9)

 در این جلسه ان شاءالله آخرین قسمت از بحث موانع استجابت دعا را مطرح مى‏کنیم. در ادامه بحث هفته گذشته و حدیث آخرى که نیمه کاره ماند عرض مى‏شود که خداوند متعال در ادامه آن حدیث مى‏فرماید:

و إنَّ مِن عِبادی المؤمنینَ لَمَن لا یَصلُح إیمانُه إلا بِالسُّقمِ وَ لو صَحَّتْ جسمُه لأفسَدَه ذلک

بعضى از بندگان من ایمانشان کامل و محفوظ نمى‏ماند مگر به آنکه در حال بیمارى بوده باشد و وقتى که آنها را سلامت و صحت عطا نمایم به فساد و تباهى کشیده مى شوند

 و از خدا دور مى‏شوند. معمولا در بیمارى‏هاست که همیشه دستمان به سوى خدا دراز است. ممکن است فردى که آنقدر بیمارى کشیده که طاقتش تمام شده؛ بگوید: خداوند مرا خوب کن؛ نمى‏خواهم دستم به سوى تو دراز باشد!! و نمى‏خواهم که مصلحت مرا به خواهى!!؛ ولى خداوند کریم به این حرفهاى او گوش نمى‏دهد و به فکر سعادت اخروى اوست. مانند مادرى که فرزندش در حال بیمارى از او غذا و یا شکلاتى را طلب نماید که براى او در حال بیمارى مانند سم مهلک و خطرناک است که بدون تردید یک مادر مهربان و دلسوز چنین درخواست کودک خود را اجابت نخواهد نمود حتى اگر او از مادرش بدش آمده و به او پرخاش نماید!.

 براى خداوند متعال کارى ندارد که کسى را یک شبه ثروتمند کند یا کسى را یک شبه سلامتى و صحت دهد اما ما نباید فقط به فکر آباد کردن خانه دنیا باشیم آن هم به قیمت خراب کردن خانه‏ى آخرتمان. دنیایى را آباد کنیم که در روایت آمده:

مثل خانه ساختن بر روى موج دریا مى‏باشد.

روایت مى‏گوید: دنیاى آباد شما مثل خانه‏اى روى موج دریاست! مگر این خانه چقدر عمر دارد؟!. محکمترین خانه‏ها وقتى روى موج دریا ساخته شوند (البته اگر شدنى باشد) با پائین آمدن موج، خانه هم نیست و نابود مى‏شود. این روایت زیبا توقف کوتاه انسان را در این دنیا نشان می دهد.

بنابراین سختیها و لذائذ آن هم همینطور کوتاه است؛ نمى‏ارزد که به خاطر این لذتهاى کوتاه و اندک و سختیهاى نه چندان سخت، انسان آخرتش را تباه کند. باز هم مى فرماید:

و إنَّ مِن عِبادى المؤمنین لَمَن لا یصلُحُ إیمانُه إلا بالصِّحةِ و لو اَسقَمتُه لأفسَدَه ذلِک

ازمیان بندگانم نیز بندگانى هستند که ایمان آنها حفظ نمى شود مگر به صحت و سلامت و اگر آنها را بیمار نمایم ایمان خود را از دست مى‏دهند.

واز همه مهمتر به نکته مهمی اشاره کرده و می فرماید:

إنِّى أُدَبِّرُ عبادى بِعلمى بِقُلوبِهم فَإنِّى علیمٌ خَبیر

همانا من خود با علم خود به آنچه در دلهاى بندگانم مى گذرد به تدبیر امور بندگانم مى پردازم و...

 پس باید خود را به آن مهربان سپرده و راضى به مقدرات الهى بود تا از اجر عظیم و مصالح فراوان آن برخوردار شویم.

 اما روایتى هم از عذاب‏هاى آخرت ذکر کنیم تا تحمل سختیهاى دنیا برایمان آسانتر گردد:

 در روایت است که:

«روزى که قیامت برپا مى‏شود خداوند به مالک (رئیس فرشتگان جهنم) دستور مى‏دهد که آتشهاى هفت‏گانه‏ى جهنم را برافروز و هفت طبقه جهنم را آماده ساز و به رضوان (رئیس فرشتگان بهشت) هم دستور مى‏دهد که هشت طبقه بهشت را زینت بده و به میکائیل‏علیه السلام هم دستور مى‏دهد که پل صراط را در بطن جهنم قرار بده و به جبرئیل‏علیه السلام نیز مى‏فرماید: «ترازوى عدل را برقرار کن» و مى‏گوید: «یا محمد صلى الله علیه وآله امتت را نزدیک کن تا به حساب آنها برسیم» سپس خدا دستور مى‏دهد که «بر روى صراط هفت پل دیگر قرار دهند که طول هر یک از پل ها 17 هزار فرسخ است و بر روى هر پلى 70 هزار فرشته‏اى که مأمور سؤال و جواب هستند از زنان و مردان امت حضرت رسول‏صلى الله علیه وآله شروع به سؤال مى‏کنند». در پل اول از چه سؤال مى‏کنند؟ از ولایت امیرالمؤمنین‏علیه السلام و اهل بیت محمدصلى الله علیه وآله. بله در پل اول از حبّ اهل بیت علیهم السلام و ولایت امیرالمؤمنین‏علیه السلام مى‏پرسند. کسى که این «حبّ» را داشته مى‏تواند جواب دهد که: این اشکهاى من که براى اهل بیت«علیهم السلام» ریخته‏ام، این سینه‏زنى‏هاى من، این لباس سیاه پوشیدن‏هاى من،و ... این ها توشه من است و کسى که دل با حب اهل بیت«علیهم السلام» داشته باشد راحت مى‏تواند جواب دهد و این براى او جوازى مى‏شود که مثل برق جهنده از پل اول عبور کند و کسى که اهل بیت پیامبرصلى الله علیه وآله را دوست نداشته باشد با مغز سرش در قعر جهنم سقوط مى‏کند. در ادامه آمده: و حتی اگر به همراه او اعمال خیر 70 صدیق باشد بدون حب اهل بیت«علیهم السلام» و ولایت جایش در جهنم است.

 این روایت نشان مى‏دهد که بساط قیامت چقدر عریض و طویل است و اینها که ما گفتیم تازه شروع حساب و کتاب است. در این وضعیت اولین چیز حب اهل بیت«علیهم السلام» و مسئله ولایت است، بنابراین، این عذابها را در نظر بگیریم و با آن تحمل سختی های دنیا را براى خودمان آسان‏تر بنماییم. ما به هر حال از این دنیا باید برویم و باید این رفتن را باور کنیم و همچنین خود را براى این رفتن آماده کنیم و براى راه توشه برداریم. چه کسى در این دنیا عمر جاوید داشته و چه کسى براى رفتن خیالى راحت دارد؟

 ما باید تلاش کنیم تا خودمان را براى آسودگى از این عذابها آماده سازیم پس اگر مصلحت ما، در فقر است باید به آن راضى باشیم نه اینکه بگوئیم: من ثروت دنیوى مى‏خواهم حال مى‏خواهد به مصلحت من باشد یا نباشد بعضى‏ها اگر خدا دعایشان را برآورده نکند با خدا قهر مى‏کنند!. اگر بنده‏اى با خدا قهر کند آیا به خدایى خدا لطمه‏اى وارد مى‏شود یا خودش ضرر مى‏کند؟ وقتى خدا خودش به ما اینطور توضیح مى‏دهد که: اگر من دعاى تو را برآورده نکردم حتما به مصلحت تو نبوده، مثلا کودک شما چیزى را مى‏خواهد بخورد و از شما درخواست مى‏کند که به او بدهید و شما مى‏دانید که براى او بسیار ضرر دارد آیا به او مى‏دهید؟ یا اگر حتى خود او آن را برداشت از او مى‏گیرید و حتى پشت دستش هم مى‏زنید؟ بچه چه مى‏فهمد؟ شما که عاقل هستید و از مضرات این خوراکى براى او خبر دارید جلوى او را مى‏گیرید.

خداوند هم مى‏گوید: اگر تو خود را به من سپرده‏اى باید به قضا و قدر من راضى باشى تو دعایت را بکن اجابتش با من؛ اگر به مصلحتت باشد خدا دعا را برآورده مى‏کند و بنده نباید سماجت بکند به این معنا که بگوید: «اگر ندهى قهر می کنم»، سماجت و ممارست در دعا کردن خوب است اما مأیوس شدن از خداوند و دور شدن از او غلط است.

این از مواردى است که اگر انسان در کارهایش و اعمال و افکارش دقت نداشته باشد انسان را سریع از خدا دور مى‏کند و و ما باید بترسیم زیرا این قهرها امکان دارد انسان را براى همیشه از درگاه خدا و راز و نیاز کردن با او جدا سازد.

 پس ما باید ببینیم معصومین«علیهم السلام» چه مى‏گویند؟ اگر قرار است ما همیشه در بیمارى باشیم و سلامت از ما دور باشد و این به مصلحت ماست؛ پس باید مطیع و راضى به رضاى الهى باشیم.

 کسى ممکن است ایمانش را در سلامت از دست بدهد و دیگرى در بیمارى، پس صلاح خدا براى هر کس چیزى است که باید به آن گردن نهد.

لطفا با درج نظرات خود در قسمت

«نظرات دیگران»

مرا در جهت بهتر شدن مطالب یاری نمایید

با تشکر

التماس دعا

بسم الله الرحمن الرحیم

دعا (4)

 در این بحث هم مجددا قسمت عوامل غیر زمانى مؤثر در استجابت دعا را مورد بررسى قرار مى‏دهیم.

 عواملى که در جلسه قبل به آن اشاره کردیم عبارت بودند از: 1)الحاح و اصرار در دعا 2) همراه بودن دعا با عمل صالح 3) زیاد دعا کردن 4) صلوات قبل از دعا 5)به زبان آوردن حوائج 6)دعا کردن در پنهان (مثل نیمه شبها) 7)دعا در رخاء (در حال آسایش‏و به دور از سختى‏ها) 8)تعمیم در دعا (عمومیت در دعاهایمان براى مؤمنین و مؤمنات) 9)تقدیم دیگران بر خود.

 دیگر از عوامل مؤثر دعا در نزد قبر امام حسین علیه السلام‏است. در روایت آمده که دعا در نزد قبر امام حسین علیه السلام‏ از ادعیه مستجاب است و انشاءالله بى‏برو برگرد اجابت مى‏شود.

مى‏فرمایند: «خداوند در عوض قتل امام حسین علیه السلام درکربلا این را قرار داده است که

اولا: امامت در ذریه حضرت باشد و دیگر اینکه شفا را در تربت امام حسین علیه السلام قرار داده است، (خوردن خاک و گل حرام است ولى خوردن تربت آقا امام حسین  علیه السلام به قصد شفا حرام نیست) و سوم اینکه دعا را در کنار قبرش اجابت مى‏کند».

 دیگر از عوامل مؤثر در اجابت بحث ولایت است.

ابوذر غفارى مى‏گوید نبى مکرم اسلام‏صلى الله علیه وآله فرمود:

 فَإنّا مَنازِلَ الهُدى‏ و أئِمةَ التُّقى‏ و بِنا یُستَجابُ الدُّعاء و یَدفعُ البَلاءُ و بِنا یَنزِل الغیثُ مِنَ السَّماءِ

 تمام توفیقات و خیرات اگر ائمه نبودند آن خیرات هم نبود یعنى حضرت مى‏فرمایند: چون ما هستیم دعاى شما اجابت مى‏شود ما منزلهاى عبادت هستیم؛ ما راهنمایان تقوى و پرهیزگارى هستیم...»؛

 این خیلى مهم است که ما اگر مى‏خواهیم دعاهایمان اجابت شود باید ولایت داشته باشیم و این غیر از صلوات است که آن را در عوامل اجابت دعا بیان کردیم، «خود ولایت». اینکه ما طوق ولایت ائمه ‏علیهم السلام را دور گردن داشته باشیم؛ اگر این طوق نباشد دعاها بالا نمى‏رود؛ دعاهایمان در آن حجابها گرفتار مى‏شود؛ ولایت آن پرده‏ها و حجابها را مى‏دَرد و دعا سریع بالا مى‏رود.

از عواملى که بسیار در دعاها وارد شده ولایت و محبت اهل بیت‏ علیهم السلام است و تولّى و تبرّاى آنها از عوامل مؤثر اجابت در دعاست. شما مى‏دانید اگر ولایت نباشد نماز هم قبول نیست‏

نمازِ بى ولایت بى نمازیست‏

عبادت نیست نوعى حقه بازى است‏

نماز بى ولاى او عبادتیست بى وضو

به منکر على بگو نماز خود قضا کند

 لذا ما باید یکى از چیزهایى که همیشه مدنظر داشته باشیم -تا نه تنها دعاهایمان بلکه تمام اعمالمان مورد تأئید قرار گیرد- ولایت مدار بودن است.

ولایت اهل‏بیت‏علیهم السلام هم مقداریش بر مى‏گردد به معرفت اهل‏بیت‏علیهم السلام و آن هم نه به اینکه برویم به دنبال اینکه امام‏علیه السلام چه موقع متولد شدند؟ چه موقع از دنیا رفتند؟ و ... بلکه امام‏شناسى به این معنا که نقش تکوینى امام‏علیه السلام را در زندگیمان بشناسیم. سیره عملى معصومین‏علیه السلام را دقیقا بشناسیم و فرمایشات معصومین علیه السلام‏را دقیقا نصب‏العین خود قرار دهیم؛ اگر ولایت نباشد تمام عمر ما به فنا رفته است. اگر ولایت نباشد جهاد و جبهه ما هم بیهوده است. ما که على‏علیه السلام را به عنوان ولى قبول داریم؛ راجع به ولایت حَقّه‏ى ایشان چقدر تحقیق کرده‏ایم؟ نسبت به امام زمان علیه السلام‏چقدر تحقیق داشته‏ایم؟ راجع به اینکه امام‏علیه السلام در زمان غیبت از ما چه خواسته است؟ اینها نشان مى‏دهد که ما خود را به ولایت اهل‏بیت‏علیهم السلام متصل کرده‏ایم یا نه؟ وگرنه اگر اینها نباشد؛ این چه ولایتى است؟! صِرف ادّعا که ولایت نیست؛ خیلى‏ها در زمان خود ائمه‏علیهم السلام ادعاى ولایت مى‏کردند ولى موقع عمل که مى‏رسید جا مى‏زدند و شانه خالى مى‏کردند آیا ما از آنها هستیم یا نه، از کجا معلوم که وقتى آقا امام زمان علیه السلام‏بیاید پشت ایشان باشیم؟ مگر در روایات نیست که وقتى امام‏علیه السلام تشریف مى‏آورند؛ خیلى‏ها منکر مى‏شوند و مى‏گویند: این دینى که امام‏علیه السلام آورده است؛ دین نیست!! و خیلى‏ها که منتظر امام زمان‏علیه السلام بوده‏اند و «دعاى عهد»ها و «زیارت جامعه»ها خوانده‏اند هم امام‏علیه السلام را انکار مى‏کنند، زیرا دعایشان بى‏معرفت بوده است و نفهمیده‏اند که امامشان‏علیه السلام کیست؟ و امام‏علیه السلام از آنها چه مى‏خواهد؟ خودشان را آماده نکرده‏اند، لذا ما باید اهل تحقیق باشیم؛ شبى چند صفحه راجع به تکمیل ولایتمان بخوانیم و آن را به هر بهانه‏اى ترک نکنیم. ما چگونه مدعى هستیم که شیعه امام زمان‏علیه السلام هستیم، در حالى که مى دانیم خداوند از انسان کسل و تنبل بدش مى‏آید و ما هم متاسفانه اینچنین هستیم؟؛ لذا کار سخت است هر لحظه‏اى که از دست مى‏دهیم فرداى قیامت جاى حسرت خوردن است. انشاءالله ما با معرفت اهل‏بیت‏علیهم السلام در قیامت در نزد آنها رو سفید باشیم و از دست ایشان آب کوثر بنوشیم.

 در انتها به چند روایت دیگر از روایاتى که در این زمینه وارد شده است اشاره مینایم؛ رسول الله‏صلى الله علیه وآله مى فرمایند:

مَنْ تَخَتَّمَ بِالْعَقِیقِ قُضِیَتْ حَوَائِجُهُ‏

«هر که انگشتر عقیق به دست داشته باشد؛ حوائج او برآورده مى‏شود»

 و نیز مى‏فرمایند:

دعاءُ أطفالِ أمَّتی مُستَجابٌ ما لَم یُقارِفُوا الذُّنوبَ‏

«دعاى کودکان امت من مستجاب است مادامى که به گناهان آلوده نشده باشند»

 ونیز فرمودند:

یَقولُ اللهُ عزَّ و جلَّ: مَن سَألَنی و هُوَ یَعلمُ أنّی أَضُرُّ و أنفَعُ أُستُجیبَ لَه‏

«خداوند متعال مى فرماید: هر که از من چیزى را مسالت نماید در حالى که مى‏داند نفع و ضرر او در دستان من است؛ دعاى او را اجابت مى‏نمایم»

 و در خصوص این روایت آخر لازم است قدرى توضیح دهم. حضرت مى‏فرمایند: بنده، باید بداند که تمام امور در دست خداند متعال بوده و هیچ امرى بدون اجازه و اذن او واقع نخواهد شد؛ لذا یک مومن واقعى بدین ترتیب تمام توجهش تنها و تنها به او بوده و به او امید داشته و از او درخواست مى نماید. و این چنین شخصى از غیر او قطع امید نموده و فقط او را ولى نعمت خود دانسته و او را بندگى مى‏نماید. و این نوعى توحید افعالى است. البته عوامل دیگرى نیز در اجابت دعاها موثر است که ما به همین مقدار بسنده مى‏نماییم.

ادامه دارد .................

لطفا با درج نظرات خود در قسمت

«نظرات دیگران»

مرا در جهت بهتر شدن مطالب یاری نمایید

با تشکر

التماس دعا