بسم الله الرحمن الرحیم

دعا (9)

 در این جلسه ان شاءالله آخرین قسمت از بحث موانع استجابت دعا را مطرح مى‏کنیم. در ادامه بحث هفته گذشته و حدیث آخرى که نیمه کاره ماند عرض مى‏شود که خداوند متعال در ادامه آن حدیث مى‏فرماید:

و إنَّ مِن عِبادی المؤمنینَ لَمَن لا یَصلُح إیمانُه إلا بِالسُّقمِ وَ لو صَحَّتْ جسمُه لأفسَدَه ذلک

بعضى از بندگان من ایمانشان کامل و محفوظ نمى‏ماند مگر به آنکه در حال بیمارى بوده باشد و وقتى که آنها را سلامت و صحت عطا نمایم به فساد و تباهى کشیده مى شوند

 و از خدا دور مى‏شوند. معمولا در بیمارى‏هاست که همیشه دستمان به سوى خدا دراز است. ممکن است فردى که آنقدر بیمارى کشیده که طاقتش تمام شده؛ بگوید: خداوند مرا خوب کن؛ نمى‏خواهم دستم به سوى تو دراز باشد!! و نمى‏خواهم که مصلحت مرا به خواهى!!؛ ولى خداوند کریم به این حرفهاى او گوش نمى‏دهد و به فکر سعادت اخروى اوست. مانند مادرى که فرزندش در حال بیمارى از او غذا و یا شکلاتى را طلب نماید که براى او در حال بیمارى مانند سم مهلک و خطرناک است که بدون تردید یک مادر مهربان و دلسوز چنین درخواست کودک خود را اجابت نخواهد نمود حتى اگر او از مادرش بدش آمده و به او پرخاش نماید!.

 براى خداوند متعال کارى ندارد که کسى را یک شبه ثروتمند کند یا کسى را یک شبه سلامتى و صحت دهد اما ما نباید فقط به فکر آباد کردن خانه دنیا باشیم آن هم به قیمت خراب کردن خانه‏ى آخرتمان. دنیایى را آباد کنیم که در روایت آمده:

مثل خانه ساختن بر روى موج دریا مى‏باشد.

روایت مى‏گوید: دنیاى آباد شما مثل خانه‏اى روى موج دریاست! مگر این خانه چقدر عمر دارد؟!. محکمترین خانه‏ها وقتى روى موج دریا ساخته شوند (البته اگر شدنى باشد) با پائین آمدن موج، خانه هم نیست و نابود مى‏شود. این روایت زیبا توقف کوتاه انسان را در این دنیا نشان می دهد.

بنابراین سختیها و لذائذ آن هم همینطور کوتاه است؛ نمى‏ارزد که به خاطر این لذتهاى کوتاه و اندک و سختیهاى نه چندان سخت، انسان آخرتش را تباه کند. باز هم مى فرماید:

و إنَّ مِن عِبادى المؤمنین لَمَن لا یصلُحُ إیمانُه إلا بالصِّحةِ و لو اَسقَمتُه لأفسَدَه ذلِک

ازمیان بندگانم نیز بندگانى هستند که ایمان آنها حفظ نمى شود مگر به صحت و سلامت و اگر آنها را بیمار نمایم ایمان خود را از دست مى‏دهند.

واز همه مهمتر به نکته مهمی اشاره کرده و می فرماید:

إنِّى أُدَبِّرُ عبادى بِعلمى بِقُلوبِهم فَإنِّى علیمٌ خَبیر

همانا من خود با علم خود به آنچه در دلهاى بندگانم مى گذرد به تدبیر امور بندگانم مى پردازم و...

 پس باید خود را به آن مهربان سپرده و راضى به مقدرات الهى بود تا از اجر عظیم و مصالح فراوان آن برخوردار شویم.

 اما روایتى هم از عذاب‏هاى آخرت ذکر کنیم تا تحمل سختیهاى دنیا برایمان آسانتر گردد:

 در روایت است که:

«روزى که قیامت برپا مى‏شود خداوند به مالک (رئیس فرشتگان جهنم) دستور مى‏دهد که آتشهاى هفت‏گانه‏ى جهنم را برافروز و هفت طبقه جهنم را آماده ساز و به رضوان (رئیس فرشتگان بهشت) هم دستور مى‏دهد که هشت طبقه بهشت را زینت بده و به میکائیل‏علیه السلام هم دستور مى‏دهد که پل صراط را در بطن جهنم قرار بده و به جبرئیل‏علیه السلام نیز مى‏فرماید: «ترازوى عدل را برقرار کن» و مى‏گوید: «یا محمد صلى الله علیه وآله امتت را نزدیک کن تا به حساب آنها برسیم» سپس خدا دستور مى‏دهد که «بر روى صراط هفت پل دیگر قرار دهند که طول هر یک از پل ها 17 هزار فرسخ است و بر روى هر پلى 70 هزار فرشته‏اى که مأمور سؤال و جواب هستند از زنان و مردان امت حضرت رسول‏صلى الله علیه وآله شروع به سؤال مى‏کنند». در پل اول از چه سؤال مى‏کنند؟ از ولایت امیرالمؤمنین‏علیه السلام و اهل بیت محمدصلى الله علیه وآله. بله در پل اول از حبّ اهل بیت علیهم السلام و ولایت امیرالمؤمنین‏علیه السلام مى‏پرسند. کسى که این «حبّ» را داشته مى‏تواند جواب دهد که: این اشکهاى من که براى اهل بیت«علیهم السلام» ریخته‏ام، این سینه‏زنى‏هاى من، این لباس سیاه پوشیدن‏هاى من،و ... این ها توشه من است و کسى که دل با حب اهل بیت«علیهم السلام» داشته باشد راحت مى‏تواند جواب دهد و این براى او جوازى مى‏شود که مثل برق جهنده از پل اول عبور کند و کسى که اهل بیت پیامبرصلى الله علیه وآله را دوست نداشته باشد با مغز سرش در قعر جهنم سقوط مى‏کند. در ادامه آمده: و حتی اگر به همراه او اعمال خیر 70 صدیق باشد بدون حب اهل بیت«علیهم السلام» و ولایت جایش در جهنم است.

 این روایت نشان مى‏دهد که بساط قیامت چقدر عریض و طویل است و اینها که ما گفتیم تازه شروع حساب و کتاب است. در این وضعیت اولین چیز حب اهل بیت«علیهم السلام» و مسئله ولایت است، بنابراین، این عذابها را در نظر بگیریم و با آن تحمل سختی های دنیا را براى خودمان آسان‏تر بنماییم. ما به هر حال از این دنیا باید برویم و باید این رفتن را باور کنیم و همچنین خود را براى این رفتن آماده کنیم و براى راه توشه برداریم. چه کسى در این دنیا عمر جاوید داشته و چه کسى براى رفتن خیالى راحت دارد؟

 ما باید تلاش کنیم تا خودمان را براى آسودگى از این عذابها آماده سازیم پس اگر مصلحت ما، در فقر است باید به آن راضى باشیم نه اینکه بگوئیم: من ثروت دنیوى مى‏خواهم حال مى‏خواهد به مصلحت من باشد یا نباشد بعضى‏ها اگر خدا دعایشان را برآورده نکند با خدا قهر مى‏کنند!. اگر بنده‏اى با خدا قهر کند آیا به خدایى خدا لطمه‏اى وارد مى‏شود یا خودش ضرر مى‏کند؟ وقتى خدا خودش به ما اینطور توضیح مى‏دهد که: اگر من دعاى تو را برآورده نکردم حتما به مصلحت تو نبوده، مثلا کودک شما چیزى را مى‏خواهد بخورد و از شما درخواست مى‏کند که به او بدهید و شما مى‏دانید که براى او بسیار ضرر دارد آیا به او مى‏دهید؟ یا اگر حتى خود او آن را برداشت از او مى‏گیرید و حتى پشت دستش هم مى‏زنید؟ بچه چه مى‏فهمد؟ شما که عاقل هستید و از مضرات این خوراکى براى او خبر دارید جلوى او را مى‏گیرید.

خداوند هم مى‏گوید: اگر تو خود را به من سپرده‏اى باید به قضا و قدر من راضى باشى تو دعایت را بکن اجابتش با من؛ اگر به مصلحتت باشد خدا دعا را برآورده مى‏کند و بنده نباید سماجت بکند به این معنا که بگوید: «اگر ندهى قهر می کنم»، سماجت و ممارست در دعا کردن خوب است اما مأیوس شدن از خداوند و دور شدن از او غلط است.

این از مواردى است که اگر انسان در کارهایش و اعمال و افکارش دقت نداشته باشد انسان را سریع از خدا دور مى‏کند و و ما باید بترسیم زیرا این قهرها امکان دارد انسان را براى همیشه از درگاه خدا و راز و نیاز کردن با او جدا سازد.

 پس ما باید ببینیم معصومین«علیهم السلام» چه مى‏گویند؟ اگر قرار است ما همیشه در بیمارى باشیم و سلامت از ما دور باشد و این به مصلحت ماست؛ پس باید مطیع و راضى به رضاى الهى باشیم.

 کسى ممکن است ایمانش را در سلامت از دست بدهد و دیگرى در بیمارى، پس صلاح خدا براى هر کس چیزى است که باید به آن گردن نهد.

لطفا با درج نظرات خود در قسمت

«نظرات دیگران»

مرا در جهت بهتر شدن مطالب یاری نمایید

با تشکر

التماس دعا