سر راهی !

همیشه غصه می‌خورد که چرا مادر میان او و برادر بزرگش تبعیض قائل می‌شود. اول غذای او را می‌کشد، قسمت‌های خوب گوشت خورشت از آن اوست، قربون‌صدقه‌های مادر مخصوص اوست و ... .

با خود می‌گفت: «مگر من فرزند او نیستم؟ راستی نکند من کودکی سر‌راهیم!؟ و ... .»

شرح این حکایت، بهانه‌ای بود برای آنکه قبح و زشتی تبعیض را یادآور شده و بگوییم:

«گرچه همه‌ی ما چنین صفتی را ناپسند می‌دانیم ولی اکثر ما غافلانه و یا جاهلانه در حال چنین رفتاری هستیم!

مگر نه آن است که همه‌ی ما بیشترین توجه‌مان به جسم و نیازهای آن است و از روح و نیازهای او غافلیم؟

چقدر در فکر اصلاح معایب اخلاقی، رفتاری، گفتاری و ... هستیم؟ چقدر به تقویت قوه‌ی عاقله‌ی خویش مشغولیم؟ چه مقدار به غذای‌ روح یعنی مطالعه و کسب آگاهی‌های لازم می‌پردازیم؟ ... .

بله ما نیز دقیقاً مانند آن مادر ناآگاه و تبعیض‌گریم که با رفتار غلط خود موجب بروز مشکلات عدیده‌ای در زندگی فرزند خود شده است. مشکلاتی که گاه غیر قابل جبران است.

شاید «روح» ما نیز فرزندی «سرراهی» است!؟