یقین یا شک؟!

استاد: بچه‌ها «یقین» چیست؟

علی: خوب معلوم است: یقین یعنی علم زیاد، یعنی باور

حسن: یعنی چیزی که هیچ شکی به آن نداریم.

استاد: درست است ولی نشانه‌ی یقین چیست؟

رضا: نشانه‌اش این است که انسان بر اساس یقین خود عمل می‌کند: مثلاً اگر یقین کرد فلان مایع سم است آن را نمی‌خورد و ... .

استاد: احسنت، ولی سؤال من این است که چرا برخی از انسان‌ها با یقین خود آن‌گونه برخورد می‌کنند که گویا اصلا یقین نداشته و شک دارند؟!

حسن: استاد! لطفا یک نمونه ذکر فرمایید..

استاد: حضرت امام صادق‌علیه‌السلام می‌فرماید:

لَمْ یَخْلُقِ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ یَقِیناً لَا شَکَّ فِیهِ أَشْبَهَ بِشَکٍّ لَا یَقِینَ فِیهِ مِنَ الْمَوْتِ

«خداوند متعال هیچ یقینی را مانند یقین به مرگ خلق نکرد؛ یقینی که هیچ شکی در آن راه ندارد ولی بسیار شبیه به شکی است که هیچ یقینی در آن راه ندارد.»

(من‏لایحضره‏الفقیه ، ج1 ، ص 194)

بله بچه‌ها! برخورد انسان با امری یقینی به نام «مرگ» مانند کسی است که گویا به وجود آن کاملا شک! دارد در حالی‌که اگر از هریک از ما بپرسند: «آیا نسبت به مرگ شک داری؟» می‌گوییم: «خیر»

 اما چرا اصلاً به یاد آن نیستیم و خود را برای رویارویی با آن آماده نکرده‌ایم؟

این فراموشی، نکته‌ای بسیار قابل تامل است.

(برگرفته از کتاب تلنگر. نوشته الف / ف امیدوار)