حمّام

شخصی را در نظر آورید که برای رفع آلودگی‌های ظاهری به «حمّامی عمومی» رفته و اعتقادش این است که باید مدتی طولانی در حمّام بماند تا چرک‌ها خوب خیس خورده و او آماده‌ی تمیز شدن گردد.

از این‌رو مشغول فعالیت‌های متفرقه می‌شود: با این شخص و آن شخص به گفتگو می‌نشیند و از همه جا سخن می‌گوید، ولی پس از مدتی، حمّامی می‌گوید: «وقت تمام است؛ از حمام خارج شوید!» و او تازه در حالی که چرک‌ها کاملاً خیس خورده و بوی بد آنها خارج شده است؛ بدون آنکه فرصتی بیشتر داشته باشد ناچار به پوشیدن لباس‌ها و خروج از حمام شود.

بقیه اش کاملاً مشخص است ... .

دنیا به منزله حمّامی است که انسان برای طهارت روح و پاکیزگی معنوی وارد آن شده است.

حال اگر انسان فراموش کند که برای چه وارد دنیا شده است و متوجه گذر سریع عمر و از دست رفتن فرصت‌ها نباشد چه خواهد شد؟

با کوله باری از خطا و گناه از دنیا خارج گشته و بوی تعفن اعمال زشتش صحرای محشر را پر می‌نماید.

تا فرصت هست به پاکیزگی و طهارت خویش بپردازیم؛ «خیس‌خوردن»! کافی است.