بسم الله الرحمن الرحیم

لذّت!

همه ما دوران کودکی خود را به یاد داریم، بازی‌های کودکانه، لذت‌های دوران کودکی، چیزهای مورد علاقه کودکان و ....

گاه با یک عدد گردو خوش بودیم، گاه با اندکی آب و خاکف گِل‌بازی می‌کردیم، گاه با ماشین کوچکی عالمی داشتیم، گاه عروسکی پارچه‌ای با لباسیهای مندرس، همه‌ی دنیای ما بود!.

لذت‌هایی که با هیچ یک از لذت‌های دنیا عوض نمی‌کردیم، لذت‌هایی که در نگاه بزرگترها گاه مسخره و خنده آور بود و .... و البته وقتی ما نیز لذت‌های بزرگترها را می‌دیدیم برایمان بی ارزش و خنده آور بود؛ لذت‌هایی مثل «عشق به ریاست»، «پول‌دوستی»، «سیگار»، «شهرت‌طلبی» و ...

بزرگترها لذت‌های ما را لذت نمی‌دانستند و ما لذت‌های بزرگترها را؛ البته بزرگترها که لذت‌های ما را بی‌ارزش می‌دانستند با لذایذ‌ی دیگر و از سنخی دیگر آشنا بودند؛ لذت‌هایی که ما از آنها بی‌اطلاع بودیم و چون آنها را با لذایذ ما مقایسه می‌کردند می‌دانستند که لذت اندکی خاک بازی و قام قام کردن با یک ماشین کوچک در برابر آن لذت هاکه آنها می‌شناسند، چیزی نیست ولی براستی کدام یک از لذت‌ها لذت حقیقی بود و حق با کدامیک؟ کودکان یا بزرگان؟

یادمان باشد که همیشه لذایذی هست که «بزرگترها!» آن را درک می‌کنند و کوچک ترها از آن غافلند و از همین روست که اولیاء خدا، عرفا و مومنان حقیقی که در اوج سیر می‌کنند یعنی آنان‌که بزرگ شده‌اند؛ به راحتی از لذت‌های دیگران [یعنی کوچکترها!] چشم‌پوشی کرده و به آنها توجه و علاقه‌ای ندارند.

برای درک آن لذت‌ها فقط کافی است که «بزرگ» شویم و آن وقت است که ما نیز دیگر لذایذ مادی را «لذت» نمی‌دانیم.      

اگر لذت ترک لذت بدانی

دگر لذتِ نفس «لذت» نخوانی