بسم الله الرحمن الرحیم

رحِم مادر

وقتی انسان در رحم مادر است در جایی تنگ و یکنواخت است. فاقد هرگونه امکانات تفریحی و رفاهی، هرگونه لذایذ مادی مثل: چشیدن طعم خوشمزه غذاها و خوراکی‌ها، دیدن مناظر زیبا، شنیدن واضح و شفاف صداهای قشنگ [البته غیر از صدای زیبا و مهربان مادر] و ...

ولی اگر از جنین بپرسی: «آیا مایل به خروج از این عالم تنگ و فاقد امکانات هستی؟» پاسخش منفی است!.

می‌گویند: «شاید گریه نوزاد به هنگام تولد به این معنا باشد که چرا مرا از این آرامگاه و جای امن خارج ساختید و از مادر دور کردید؟».

 ولی وقتی به دنیا می‌آید و مدتی می‌گذرد و با لذایذ و انواع تنوع دنیا آشنا می‌شود، بر نادانی خود! اذعان می‌کند و هرگزمایل به بازگشت به چنین مکانی نیست غافل از آن که مکان جدیدی که به آن پا نهاده نیز به نسبت عالم دیگر «رحمی تنگ» و مکانی فاقد امکانات کافی و متنوع برای یک «زندگی آرام و ابدی» است

 و دقیقا از همین روست که او خواهان حضور ابدی در دنیاست و تمایلی به خروج از آن ندارد! چرا که او نمی‌داند در عالم دیگر چه خبرست.

یعنی برای مثال همان‌گونه که جنین نمی‌داند موز چیست و چه لذتی دارد و نمی‌داند که ...؛ انسان ناآگاه و غافل نیز نمی‌داند که در سرای دیگر چه نعمت‌ها و لذایذی در انتظار اوست [ البته اگر خواهان آنها باشد و برای به دست آوردنشان از عمل صالح خود هزینه کند.]

تنها اندکی توجه و باور لازم است.

برگرفته از کتاب تلنگر/ نوشته الف - ف (امیدوار)