بسم الله الرحمن الرحیم

اسم‌های بی‌مسمّا!

بسیاری از «اسم»‌ها بی مسمایند. فلانی کلی دروغ می‌گوید ولی نامش «صادق» است!. یکی بسیار عصبانی و خشن است نامش «مهربان» است!. آن دیگری بسیار بخیل و خسیس است، نامش «کریم» یا «جواد» است.

فلان جا محل فروش انواع عطر، کتاب، پفک و دارو است نامش «داروخانه» است! این یکی اصلاً در پی دانش و علم نیست، نامش «دانشجو»ست و آن یکی اصلاً در حال تبعیت از امام علیه السلام و اطاعت او نیست نامش «شیعه» [یعنی «پیرو»] است!

خلاصه اسم‌های بی‌مسمّا فراوانند.

یکی از این اسم‌ها نیز «آرامگاه» است، بسیاری از آدم‌ها هنگامی که در قبر قرار می‌گیرند تازه اول تنهایی، سختی، بدبختی، وحشت، اضطراب و عذاب آنهاست؛ ولی نام این مکان را گذاشته‌ایم «آرامگاه»! راستی چرا؟.

شاید به آن خاطر است که می‌خواهیم سر خود را کلاه بگذاریم! شاید از آن جهت که می‌خواهیم بگوییم: «از فشارها، استرس ها، دغدغه‌های دنیا خلاص شده و آرام گرفته ایم» و شاید ... بگــــــذریم. راستی با توجه به اعمالمان قبر ما «آرامگاه» است یا «اضطرابگاه»؟! اندکی بیشتر  بیاندیشیم. [برگرفته از کتاب «تلنگر» نوشته:(الف – ف  (امیدوار)]