بسم الله الرحمن الرحیم

فرزندان مهربان!

سالها از صبح تا شب تلاش کرده، دستهایش پینه بسته و چهره‌اش در آفتاب سوزان، سوخته و سیاه شده بود، تنها به آن امید که فرزندان او درسشان را خوب بخوانند و به جایی برسند، سعادتمند شوند و به آرامش برسند....   و اما فرزندان او، تنها کاری که می‌کردند «دل سوزی»! برای پدر زحمت کششان بود و البته از درس خواندن خبری نبود. هر روز به او و دستان پینه بسته‌اش نگاه می کردند؛ آه می‌کشیدند و گاه گریه‌ای می‌کردند. به آن امید که پدر، از آنها راضی و خشنود گردد!! و البته خیلی خوشحال بودند.

خوشحال از اینکه به یاد پدر و زحمات او هستند و گاهی برای قدردانی از او اشکی می ریزند!

و اما پدر ... تنها و تنها با حیرت و حسرت نظاره‌گر این رفتار آنها بود. آری سرگذشت بسیاری از ما و امام حسین علیه السلام، سرگذشت آن پدر و فرزندان خویش است.اندکی بیشتر تامل کنیم.