بسم الله الرحمن الرحیم

او خواهد آمد

هر ساعت که می گذشت نزدیکتر می شد  در حالی که من گمان می‌کردم: زمان زیادی باید بگذرد تا او برسد. راستش دلم نمی‌خواست که هرگز برسد و اصلاً منتظرش نبودم و از این رو هیچ زحمتی برای تهیه مقدمات رسیدن آن نمی کشیدم؛ نه آب و جارویی نه گوسفندی برای قربانی و نه هیچ کار دیگری.

تا این که یک روز چشمم به این فرمایش از امام حسین علیه السلام افتاد که :

«یا ابنَ آدم إنَّما أَنتَ أَیّامٌ کُلَّما مَضى یَومٌ ذَهَبَ بَعضُکَ‏»

«ای پسر آدم! همانا تو [همین] «روزها» هستی و هر روز که می ‌گذرد «بخشی از تو» می‌گذرد [و از بین می رود]».

و این بود که منقلب شدم، دیگر گذر زمان و حرکت عقربه های ساعت را  کوتاه تر شدن خود می دیدم. کوتاه شدن عمر، از بین رفتن فرصت‌ها، فرصت‌های بهره‌برداری از زندگی و جمع‌آوری توشه، فرصت تهیه مایحتاج روز فقر و نیازمندی.

و درست که دقت کردم دیدم:

تیر [مرگ] از چله رها شده و هر لحظه  به من نزدیک تر می شود و درست مانند یک «موشک هدایت شونده» که همیشه در پی هدف است و قطعاً به آن اصابت می کند؛ مرا نشانه رفته و ره‌گیری می‌کند؛

 و این جا بود که دانستم: مرگ، برای آمدن نیازمند به استقبال و آب و جارو کردن میزبان خویش ندارد و اصلاً منتظر آن نمی ماند، چه منتظر باشی و چه نباشی دعوتش نمایی یا ننمایی، خوشحال از آمدنش باشی یا غمگین و افسرده، او خواهد آمد.

او مهمان ناخواندهای است که هر روز پنج مرتبه میزبانش را از نظر می گذراند و مخفیانه به او سر می زند،

«أَنَا أَتَصَفَّحُهُمْ فِی کُلِّ یَوْمٍ خَمْسَ مَرَّاتٍ»

«ملک الموت: من هر روز 5 مرتبه چهره انسانها را از نظر می‌گذرانم»

او جوان و ، زن و مرد، سالم و مریض، پادشاه و حاجب و ... نمی‌شناسد. همه در نگاه او واحدند و از حق مساوی! برخوردار.

البته تنها می توان با انجام برخی کارها نظیر صله رحم، نیکی به پدر و مادر، اعمال صالح، صدقه و ... آمدن او را  به تاخیر انداخت و نه چیز دیگر! زیرا به فرموده قرآن:

« کُلُّ نَفسٍ ذائِقَهُ المَوتِ»

هر موجود زنده‌ای مرگ را می چشد

آری او خواهد آمد. پس چه بهتر که ما خود را برای ملاقاتش آماده ساخته و به گونه ای زندگی کنیم که هنگام رؤیت او، غصه ی از دست دادن دیروزها و ندیدن فرداها را نخوریم. انشاالله