بسم الله الرحمن الرحیم

پل

علی علیه السلام:

الدُّنیا قََنطََرهٌٌ

«دنیا [به مانند یک] پل است»

به راستى چرا على«علیه السلام» دنیا را به پل تشبیه کرده است؟!.

شاید بتوان گفت: براى به دست آوردن آخرت و رسیدن به آن باید از این دنیا «گذشت». آرى، باید گذشت و «گذشتن» هم به معناى «عبور» است و هم به معناى «دل کندن و ندیدن» یعنى اگر آخرت را مى‏خواهى باید از دنیا دل کنده؛ آن را نبینى.

یکی دیگر از وجوه تشبیه این است که: چنان که روى پل جاى اطراق و اقامت نیست؛ دنیا نیز جاى گذر است و براى اقامت ساخته نشده است. انسان عاقل مى‏داند که براى ساختن بنایى محکم و استوار باید زیربناى آن محکم و استوار باشد و نیز مى‏داند که اگر خواهان بقا و جاودانگى است باید به ساختن بنایى پایدار و باقى بیاندیشد و بى‏تردید روى پل، ساختن ِ چنین بنایى محال است.

روى پل باید تمام توجه به «عبور» باشد و منظور اصلی گذر نمودن از روی آن باشد خصوصاً اگر این پل یک «پل لغزان» باشد؛ نباید توجه و حواس انسان معطوف به منظره‏هاى پیرامون گشته و از طى طریق غافل شود. حال اگر طناب‏هایى که این پل را نگه داشته فرسوده و پوسیده بوده و هر لحظه احتمال پاره شدن آن‏ها باشد؛ در این صورت باید تنها به «عبور سریع، بى‏وقفه و با احتیاط» اندیشید و نباید روى پل درنگ کرد.

 و صد البته واضح است که «عمر دنیا»ى هر انسان بسیار کوتاه است و از این رو دنیاى هر یک از انسان‏ها نظیر پل لغزان و فرسوده ایست که اعتماد به آن و درنگ در آن و تلاش براى ساختن بناى جاودان در آن تلاشى بیهوده و جاهلانه خواهد بود.

در هنگام عبور باید کاملاً متوجه خطرات سر راه بود و اگر پلى که محل عبور است پلى فرسوده باشد باید مراقب بود که مبادا پا روى قطعات فرسوده و در حال شکستن قرار گیرد. بنا بر این منظره‏هاى بین راه نباید موجب حواس‏پرتى عابر گردیده و او را از سوراخ‏هاى روى پل غافل نماید.

اگر پل مرتفع باشد نگاه به پایین از بالاى آن مى‏تواند موجب بروز سرگیجه گردیده و باعث سقوط عابر شود. پس عابر نباید جز امور ضرورى به مسایل دیگر توجه نموده و از هدف غافل گردد.

فقیر و غنى هر دو براى عبور نیازمند پل هستند.

بدون پل نمى‏توان گذر کرد. پس حضور در دنیا به خاطر «عبور» است و لازمه آن.

باید از پل گذشت حال به هر صورتى که شده؛ دوان دوان، قدم‏ زنان، و یا حتى سینه‏خیز، آرى حتى سینه‏خیز هم که شده باید عبور کرد اگرچه عبور این چنینى، سخت‏تر و پر مشقت‏تر باشد. کنایه از آن که براى عبور «تحمل تمام سختى‏ها» لازم است و بى‏شک «عبور» بهتر از «وقوف» و در جا زدن است.

براى عبور نباید از هر وسیله‏اى استفاده کرد بدین معنى که مثلاً چنان که براى گذر از پل حق نداریم دیگران را به پایین پرتاب کرده و از راه ظلم و ستم راه خود را بگشاییم؛ برای زندگی در دنیا و رسیدن به آرمان هایمان نیز حق نداریم به هر کاری دست بزنیم.

 پل براى عبور است و حتى اگر اکثریت مردم نیز اطراق نمایند عابر عاقل توجهى ننموده و به راه خود ادامه خواهد داد.

«هر که بارش بیش، راهش بیشتر» چون انسان پربار سنگین‏تر است و کندتر، از این رو از حمل امور غیر ضرور و غیر لازم به شدت باید اجتناب کرد و تنها زاد و توشه‏اى به همراه داشت که براى عبور و پس از عبور مناسب و لازم است، پس به فرموده علی(علیه السلام):

«تَخَفَّفُوا تَلحَقُوا»

سبک بار شوید تا ملحق گردید.

پس، روى پل نباید هر که هر چه داد، گرفت و یا هر چه که مى‏توان برداشت حتى سنگ‏هاى قیمتى نظیر طلا و... را برداشت زیرا سنگین‏تر شدن روى پل لغزان خطرناک خواهد بود.

هر چه زرق و برق دنیا تو را بیشتر مجذوب خود سازد بیشتر از رفتن باز مى‏مانى.

پل صراط، تصویری از پل دنیاست هر که از دنیا «گذشت[1]» از صراط نیز خواهد گذشت[2].

پل‏ها با هم فرق دارند بعضى لغزان و خطرناک‏ترند و برخى دیگر محکم و استوار. دنیا نیز زیر پاى بعضى‏ها لغزان است [نظیر اهل گناه] و براى برخى دیگر محکم و استوار [نظیر اهل ایمان] زیرا اهل ایمان دنیا را «سکوى پرتاب» خود قرار داده‏اند و اهل گناه دنیا را «چراگاه و مرتعى» براى سورچرانى و لذت بردن. اهل ایمان هدفشان گذر از دنیاست و اهل گناه، تمتع از دنیا را هدف قرار داده‏اند.       التماس دعا