بسم الله الرحمن الرحیم

مســــــافر

مهمترین بیماری ما آدمها اینست که «فراموش کرده ایم: مســـــافریم»

مسافری از عالم ملکوت و از نزد خدا، به عالم ناسوت و نزد زمینیان؛ مسافری از افلاک به عالم خاک!

قرآن کریم:

إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْــــــــــهِ راجِعُون‏

ما از آنِ خدائیم؛ و به سوى او بازمى‏گردیم!»

و درمان این بیماری توجه کامل به این نکته بسیار مهم است:

«ما مسافریم»

و به این بهانه نکاتی در باره انسان، این مسافرِ عالم قدس! عرض می نمایم:

انسان باید بداند که تنها به منظور «تجــــارت» به این عالم خاکی پا نهاده است؛

علی علیه السلام می فرماید:

[الدنیا] مَتْجَرُ أَوْلِیَاءِ اللَّهِ اکْتَسَبُوا فِیهَا الرَّحْمَةَ وَ رَبِحُوا فِیهَا الْجَنَّةَ

«[دنیا] تجارتخانه اولیاء خداست که در آن رحمت الهی را به دست آورده و بهشت را سود می‌برند»

یعنی سفراو یک «سفر تجاری» است و نه  یک «سفر تفریحی» !

و روشن است که اگر یک تاجر در سفر تجاری خود مشغول سیاحت و تفریح گردد از معامله و کسب سود! غافل گشته و دچار زیان می شود. پس یادمان نرود:

اول، تجارت و سپس توجه به تفریحات و سیاحت!

مسافر اگر فراموش کند که از وطن دور افتاده و مسافر است؛ دیگر به فکر آماده سازی خود برای برگشت به وطن نخواهد بود.

مسافر اگر فریفته و مجذوب زرق و برق «شهر سفر» گردد به آنها دل بسته و در فکر بازگشت نخواهد بود.

الا ای طائر قدسی! در این ویرانه برزنها     بسی دام است و دیو و دد بسی غول است و رهزنها

در این جای مخوف ای مرغ جان! ایمن کجا باشی!؟      گذر زین جای نا امن و نما رو سوی مَأمنها

در این کوی و در این برزن چه پیش آمد تو را رهزن!؟     به یک دو دانه ارزن فرو ماندی ز خرمنها!!

(دیوان آیه الله حسن زاده آملی)

مسافر اگر بداند که عزیزان او چشم به راه بازگشت وی هستند برای بازگشت به نزد آنها لحظه شماری می کند و سعی می کند که هر چه زودتر به نزد آنها بازگردد؛ خصوص آنکه آن عزیز چشم به راه کسی جز حضرت حقتعالی نباشد؛ همو که آغوش گرم و پر محبت خویش را به روی بندگان صالح و یا گنهکار [پشیمان و توبه گر] خویش گشوده است:

قال الله تعالی:

یَا عِیسَى کَمْ أُطِیلُ النَّظَرَ وَ أُحْسِنُ الطَّلَبَ وَ الْقَوْمُ فِی غَفْلَةٍ لَا یَرْجِعُون

‏ای عیسی! چقدر چشم به راه بدوزم و [بندگانم را] به زیبایی طلب [و دعوت] نمایم در حایکه آنان در غفلت خود فرو رفته و به سوی من برنگردند!!؟

مسافر اگر بداند که مسافر است برای عزیزان ِ چشم به راه، سوغات و تحفه سفر تهیه می سازد و تحفه مومن، قلب آرام گرفته و مطمئن است:

قرآن کریم:

یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (*) اِرْجِعی‏ إِلى‏ رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً

تو اى روح آرام‏یافته! (*) به سوى پروردگارت بازگرد در حالى که هم تو از او خشنودى و هم او از تو خشنود است،

مسافر در سفر، خوابِ راحت و دلِ آرام ندارد.

علی علیه السلام:

أَتْعَبَ نَفْسَهُ لِآخِرَتِه

خود را برای آخرتش به سختی می اندازد

مسافر تجاری سختی های سفر و فقدان امکانات را به امید برگشت، به آسانی تحمل می کند چون می داند: اینجا جای استراحت و راحتی نیست و برای به دست آوردن سود باید صبور بود.

قرآن کریم:

یا أَیُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّکَ کادِحٌ إِلى‏ رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاقیهِ

اى انسان! تو با تلاش و رنج بسوى پروردگارت مى‏روى و او را ملاقات خواهى کرد!

مسافر می داند: هیچ جا وطن و خانه خود آدم نمی شود و از این رو «مشتی خاک وطن [یعنی بهشت]» را با هیچ چیزی [حتی همه دنیا] عوض نمی کند:

علی علیه السلام:

إِنَّهُ لَیْسَ لِأَنْفُسِکُمْ ثَمَنٌ إِلَّا الْجَنَّةُ فَلَا تَبِیعُوهَا إِلَّا بِهَا

آگاه باشید که بهای جانهای شما چیزی جز بهشت نیست [مبادا] جز در برابر آن خود را بفروشید.

مسافر تجاری خورد و خوراک درست و حسابی ندارد او حتی به لقمه ای نان کفایت می کند.

علی علیه السلام:

کُلُّ مُقْتَصَرٍ عَلَیْهِ کَاف

هر آنچه بتوان به ان اکتفا کرد کافیست

مسافر برای بازگشت، بارهای سنگینِ بیهوده و بی ارزش به همراه نمی برد بلکه سبک بار و سریع السیر است.

علی علیه السلام:

تَخَفَّفُوا تَلحَقُوا

سبک بار شوید تا ملحق شوید

و نیز می فرماید:

لِیَکُنْ بُلْغَةُ أَحَدِکُمْ کَزَادِ الرَّاکِب‏

توشه راه شما باید مانند توشه یک [مسافر] سوارکار باشد

مسافر جسمش اینجاست ولی روحش [و تمام توجهش] در وطن و در نزد عزیزان است

علی علیه السلام:

أَخْرِجُوا مِنَ الدُّنْیَا قُلُوبَکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَخْرُجَ مِنْهَا أَبْدَانُکُم‏

دلهای خود ر از دنیا خارج سازید پیش از آنکه بدنهای شما از آن خارج شود.

مسافر در «شهر سفر» غریب و بی کَس است و تنها مونس و همدمش یاد «عزیز چشم به راه» است.

قرآن کریم:

أَلا بِذِکْرِ اللـــــــــَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ

آگاه باشید، تنها با یاد خدا دلها آرامش مى‏یابد!

والسلام – التماس دعا