بسم الله الرحمن الرحیم

مهر مادری

====================

یکی از پدیده‌های عجیب خلقت، «مادر» است.‌ مادر، بی تردید یکی از بی نظیر ترین مخلوقات خداوندی است و در میان محبت‌های شناخته شده‌ی بشری نیز « مهر مادری» بی تردید قویترین مهر و محبت انسانی است. ‌زیاد اتفاق افتاده که در حوادث مختلف، مادری برای حفظ و یا نجات فرزند خود حاضر به گذشتن از جان خویش! گردیده و یا با به خطر انداختن خویش سعی در نجات فرزند خود نموده است. بی شک مادر، «معجزه‌ی بی بدیل خلقت» است. اما سوالی که مطرح است این است که: «آیا این از «خود گذشتگی» مادر، دارای حدّ و اندازه است یا ایثاری بی حد و بی انتهاست؟».

در وهله‌ی اول و با توجه به مقدمه‌ی ذکر شده؛ اولین پاسخی که به ذهن انسان خطور می‌نماید،‌ این است که مهر و محبت مادری حد و اندازه نمی‌شناسد. زیرا وقتی که یک مادر حاضر به ایثار جان [یعنی عزیزترین دارایی خود] در برابر فرزند خویش است؛ خود گواه این مطلب است که مهر او حد و اندازه نمی‌شناسد، در حالی که در نگاه دقیق تر خلاف آن به اثبات می‌رسد. می‌پرسید: «چگونه؟» برای پاسخ آن، به نکته‌ی زیر توجه فرمایید:

گروهی از دانشمندان آزمایشی ترتیب دادند تا در این آزمایش میزان این محبت غریزی را کشف نمایند، آنان محفظه‌ای فلزی آماده ساخته و میمون مادری را به همراه فرزندش درون آن قرار دادند؛ محفظه به گونه‌ای ساخته شده بود که هیچ جا برای آویزان شدن در آن یافت نمی‌شد و میمون ناچار بود روی کف آن بایستد. سپس در قسمت زیرین این محفظه‌ی فلزی، آتشی روشن نمودند به گونه‌ای که کف آن کم کم گرم گشته و بچه میمون توان تحمل آن را نداشت. او به شکل غریزی به آغوش مادر پناه برده و خود را از این سختی رها ساخت ولی میمون مادر که جایی برای آویزان شدن در اختیار نداشت؛‌ با فریادهای زیاد به این طرف و آن طرف رفته و سعی می‌کرد با حرکات زیاد مانع سوختن کف پای خویش گردد امّا هنگامی که این کار به طول انجامید و کف محفظه کاملاً داغ و غیر قابل تحمل گشت؛ ناگاه او تدبیری به خرج داد!؛ آری او فرزند خود!! را به زمین نهاده و روی آن ایستاد! و بدین گونه نشان داد که حتی مهر مادری نیز در نگاه دوم و در شرایط خاص، دارای حد و اندازه بوده و ممکن است به انتها برسد!‌ اما غرض از نگارش این مطالب چیست؟  خداوند متعال در قرآن کریم در سوره‌ی معراج می‌فرماید:

«یَوَدُّ المُجرمُ لَو یَفتَدی مِنْ عَذابِ یَومَئذٍ بِبَنیهِ وَ صاحِبَتِهِ وَ اَخیهِ وَ فَصیلَتهِ الَّتی تُؤْویهِ وَ مَن فِی الارضِ جَمیعاً ثُمَّ یُنجیهِ»

«در آن روز، گنهکار دوست دارد که از شدت عذاب فرزندان و همسر و برادر و خویشان خود را که [در دنیا] حامی او بوده‌اند و نیز هر آن کس را که در زمین است؛ فدای خود سازد تا از عذاب نجات یابد!.»

آری، سخن از «روز قیامت» است، سخن از شدت وسختی عذاب‌های روزی است که حتی مادران و پدران ایثارگر امروز برای رهایی از آن حاضرند فرزند و برادر و همه‌ی عزیزان خویش را فدای خود ساخته و آنها را برای رهایی خویش « فدیه» دهند!!.

با اندکی دقت در آیه‌ی مذکور، روشن می‌گردد که مهر و محبت مادری نیز دارای حد و اندازه بوده و این «مهر بی نظیرِ» امروز، فردا به کار انسان نیامده و نمی‌توان امیدی به آن داشت. روز قیامت روزی است که: هر کسی تنها به خود می‌اندیشد و بس، روزی است که به فرموده‌ی قرآن کریم:

لَیسَ لِلانسانِ اِلّا ما سَعی

«انسان چیزی جز حاصل تلاش خود [را] نخواهد داشت»

و روزی است که:

لا یَنفَعُ مالٌ و لا بَنُون الا مَن اَتَی اللهَ بِقلبٍ سَلیمٍ

«ثروت و فرزندان سودی نداشته مگر برای کسی که با قلب سلیم نزد خدا حاضر گشته است»