بسم الله الرحمن الرحیم
علیعلیهالسلام:
طوبی لِمَنْ شَغَلَه عَیبُهُ عَن عُیُوبِ النّاسِ
«خوشا به حال کسی که پرداختن به عیوب خویش او را از [پرداختن به] عیوب مردم باز داشته است.»
در خصوص حدیث مذکور میتوان به امور ذیل اشاره نمود:
1- شاید میفرماید: کسی که مشغول «یافتن» و اصلاح عیوب خود شد و معایب خویش را دید دیگر به خود اجازه نمیدهد عیبگیر و ملامتگر دیگران باشد (از کثرت گناهان خویش شرم نموده و ...).
2- شاید میفرماید: آن قدر عیب داریم که اگر به آنها مشغول گردیم دیگر فرصت پرداختن به عیبهای دیگران را نداریم.
3- شاید میفرماید: هر که از خود شروع کند و خود را اصلاح سازد، جامعه اصلاح گشته و آباد میشود و دیگر نیازی به اصلاح دیگران نیست.
4- شاید میفرماید: کسی که خود در «حال غرق شدن» باشد نمیتواند «منجی دیگران» باشد
5- شاید میفرماید: سفیهانه است که کسی خود را رها نموده تا تلف! گردد و در همان حال بخواهد دیگران را نجات دهد!.
6- شاید میفرماید: کسی که در حال غرق شدن است چگونه می تواند ناجی دیگران باشد؟!.
7- شاید میفرماید: تجسّس در امور دیگران ممنوع در خود به جستجو بپرداز.
8- شاید میفرماید: تا زمانی که عیب در تو هست؛ اصلاً دیگران پذیرای تذکرات اصلاحگرانهی تو نخواهند بود.
شما هم نظرات خود را در مورد این فرمایش مولا بفرمایید
اکبر فرحزادی نویسنده این سطور معتقد است تنها مذهب بی نقص و نجاتبخش اسلام شیعی است و بدون هدایت اهل بیت علیهم السلام هرگز نمی توان به مقصد رسید. بیایید همه در نشر آموزه های اهل بیت علیهم السلام کوشا باشیم. |