بسم الله الرحمن الرحیم

می‌گویند "با یک گل بهار نمیشه" ولی من می‌گم درست است که با یک گل بهار نمی‌شود امّا مگر نه آنست که یک گل نیز با زیبایی، طراوت و عطر خویش می‌تواند به تنهایی اطاقی را خوشبو کرده و طراوت بخشد؟ پس برای ایجاد تغییر و تحّول لازم نیست یک گلستان باشیم بلکه گاه مثل یک گل، می‌توان جامعه‌ای را در جهت مثبت متحول کرد فقط اگر بخواهیم و اگر گل باشیم.

تازه مگر گلستان چگونه ایجاد و بهار چگونه پدیدار می‌شود؟ مگر نه این است که از وجود تک‌تک گل‌هاست که این‌چنین می‌شود؟! پس می‌شود تنها شاخه ای گل بود و دیگران را مجذوب رفتار خود نمود.

می‌شود شاخه ای گل بود و دلی را شاد کرد.

می‌توان شاخه ای گل بود و محبت عاشق را به معشوق نشان داد. می‌توان گل بود و موجب تحکیم محبت میان عشاق.

می‌توان گل بود و موجب تسلّای خاطر و شادی بیماری بر روی تخت بیمارستان.

گل باش، تا همه خواهان و طالب تو باشند.

گل باش و بدان حتی با عمری به کوتاهی عمر یک گل، می‌توان آثار ماندگاری از خود برجا گذاشت.

مؤمن، گلی از گلستان محمّدی است که هرجا باشد عطر دل‌انگیزش شادی آور و فرح زاست؛ زینت جامعه‌ی خویش است و آن‌چنان که گل، زینت است و مایه‌ی زیبندگی، او نیز مانند گل محمّدی که یادآور نبی اکرم صلی الله علیه و آله است با رفتار خود یادآور آموزه‌های زیبا و حیات‌بخش اسلام محمّدی است.

و البته مانند آن گلی باش که اگر دست نامحرم تو را هدف قرار داد با خارهای خویش دست ناپاکش را از دامان مطهرت کوتاه سازی.

البته یادمان باشد: عمر گل کوتاه است ولی هنگامی که از اصل و ریشه‌ی خود جدا می‌شود عمرش کوتاه‌تر نیز می‌شود! عمر انسان نیز به نسبت عمر عالم هستی کوتاه است! [70 یا 80 سال در برابر میلیون‌ها سال!] ولی اگر همین انسان از اصل خود، یعنی خدای متعال جدا شده و دور شود؛ عمر او باز هم کوتاه‌تر خواهد شد؛ فانی خواهد شد.

و اگر همیشه با خدا!باشی؛ چون او حی لایزال است برای همیشه جاودان خواهی بود. انشاء الله تعالی