بلوغ

آیا هیچ توجه کرده‌اید: منظور از «بلوغ» چیست؟

بلوغ یعنی «رسیدن»؛ ولی رسیدن به کجا؟ به چه چیز؟

خیلی از انسانها گمان دارند که بالغ شده‌اند و البته منظورشان، رسیدن به سن بلوغ جنسی است [بلوغ تکوینی]

یک بلوغ دیگر نیز داریم مثلاً رسیدن سنّ برای شرکت در انتخابات [بلوغ اعتباری و اجتماعی]

این دو نوع از بلوغ شامل اکثر انسان‌ها می‌شود ولی بلوغ دیگری نیز داریم که تنها عده‌ی اندکی به آن می‌رسند:

 «بلوغ معرفت و درک» یعنی باز شدن چشم بصیرت؛ دیدن چیزهایی که خیلی از انسان‌های به ظاهر بینا! توان دیدن آن‌ها را با چشم سر ندارند.

این نوع بلوغ، سن و سال نمی‌شناسد، ممکن است کسی 60 سال داشته باشد ولی به این بلوغ نرسیده باشد و خیلی از چیزها را درک نکند و ممکن است کسی 13 سالش باشد [نظیر شهید فهمیده] ولی اموری را درک کند که دیگران از درک آن عاجزند.

این بلوغ، نیاز به «علم و عمل» دارد، یعنی:

اولاً «بدانیم» و ثانیاً «به دانسته‌های خود عمل نماییم»

و تنها در این صورت است که از سوی خداوند متعال توفیق یافته و چشم بصیرت می‌یابیم .

راستی آیا ما به این نوع از بلوغ رسیده‌ایم؟!

ستاره

می‌گویند: «لیلی و مجنون ممنوع‌الملاقات بودند و به همین خاطر از هر فرصتی برای اندکی ارتباط و تبادل عشق بهره می‌بردند»

 مثلاً آنها با هم قرار گذاشته بودند که هر شب راس ساعت خاصی در هر کجا که باشند به فلان ستاره نگاه کنند تا به این وسیله و با این خیال که در آن لحظه «نگاه معشوق» نیز به چیزی است که او نگاه می‌کند؛ ارتباطی معنوی یافته و غرق لذت گردند.

البته در نگاه سطحی‌نگران‌ بی‌خبر، این اقدام آنها نوعی جنون و بی‌عقلی بود! از این رو به مذمت آنها پرداخته و ایشان را مسخره می‌کردند!.

آنان نیز بدون توجه با این تمسخرها و مذمت‌ها غرق عشق‌بازی خویش بوده و ملامت ملامت‌کنندگان هیچ تاثیری بر ایشان نداشت.

آنان در روشنایی ستاره، چیزی جز جمال محبوب نمی‌دیدند؛ آنان اصلاً «ستاره» را نمی‌دیدند؛ ستاره، بهانه‌ای بود و آینه‌ای؛ بهانه‌ای برای یاد محبوب و آینه‌ای که در آن به تماشای جمال معشوق مشغول بودند.

آری عاشقان حق‌تعالی در همه‌ی اشیاء پیرامون و حوادث زندگی چیزی جز جمال حق‌تعالی را مشاهده نکرده و در نظر آنها تمامی این امور، آیاتی برای یاد محبوب و آینه‌ای برای دیدار اوست.

حال،هر قدر که اهل غفلت، آنها را ملامت و مذمت نمایند!

آتش در خرمن

کسی که ساعت‌ها و روزها تلاش کند تا از کوهی صعب العبور بالا رود، اگر درست هنگامی که به اوج رسید بی‌احتیاطی کند و از بالا سقوط کند؛

کسی که با زحمت زیاد بادکنکی بزرگ را با فوت‌های پی‌در‌پی پراز باد نماید؛ اگر در لحظه‌‌‌‌‌‌ی آخر با سوزنی کوچک! آن را منفجر کند؛

کسی که مدت‌های مدید زحمت کشیده و محصول چندین ماه تلاش خود را درو و در انبار ذخیره نموده است؛ اگر عمداً و یا با بی‌احتیاطی، کبریت روشن و یا ته سیگار خود را در انبار بیندازد؛

و ...

 آیا حق دارد دیگران را مقصر دانسته و خود را بریء از خطا و اشتباه بداند؟!

آیا حق دارد از بین رفتن حاصل زحمات خویش را بی‌عدالتی و ظلم نامیده و دیگری را ظالم بنامد؟!

بدون شک هرگز!

این چنین است حال کسی که حاصل سال‌ها تلاش و زحمت خود را با یک «گناهِ خود خواسته» مانند «غیبت» نابود می‌سازد و از روی جهالت و نادانی حضرت حق‌تعالی را مقصر و العیاذ بالله «ظالم» می‌داند!.

بسم الله الرحمن الرحیم

لذّت!

همه ما دوران کودکی خود را به یاد داریم، بازی‌های کودکانه، لذت‌های دوران کودکی، چیزهای مورد علاقه کودکان و ....

گاه با یک عدد گردو خوش بودیم، گاه با اندکی آب و خاکف گِل‌بازی می‌کردیم، گاه با ماشین کوچکی عالمی داشتیم، گاه عروسکی پارچه‌ای با لباسیهای مندرس، همه‌ی دنیای ما بود!.

لذت‌هایی که با هیچ یک از لذت‌های دنیا عوض نمی‌کردیم، لذت‌هایی که در نگاه بزرگترها گاه مسخره و خنده آور بود و .... و البته وقتی ما نیز لذت‌های بزرگترها را می‌دیدیم برایمان بی ارزش و خنده آور بود؛ لذت‌هایی مثل «عشق به ریاست»، «پول‌دوستی»، «سیگار»، «شهرت‌طلبی» و ...

بزرگترها لذت‌های ما را لذت نمی‌دانستند و ما لذت‌های بزرگترها را؛ البته بزرگترها که لذت‌های ما را بی‌ارزش می‌دانستند با لذایذ‌ی دیگر و از سنخی دیگر آشنا بودند؛ لذت‌هایی که ما از آنها بی‌اطلاع بودیم و چون آنها را با لذایذ ما مقایسه می‌کردند می‌دانستند که لذت اندکی خاک بازی و قام قام کردن با یک ماشین کوچک در برابر آن لذت هاکه آنها می‌شناسند، چیزی نیست ولی براستی کدام یک از لذت‌ها لذت حقیقی بود و حق با کدامیک؟ کودکان یا بزرگان؟

یادمان باشد که همیشه لذایذی هست که «بزرگترها!» آن را درک می‌کنند و کوچک ترها از آن غافلند و از همین روست که اولیاء خدا، عرفا و مومنان حقیقی که در اوج سیر می‌کنند یعنی آنان‌که بزرگ شده‌اند؛ به راحتی از لذت‌های دیگران [یعنی کوچکترها!] چشم‌پوشی کرده و به آنها توجه و علاقه‌ای ندارند.

برای درک آن لذت‌ها فقط کافی است که «بزرگ» شویم و آن وقت است که ما نیز دیگر لذایذ مادی را «لذت» نمی‌دانیم.      

اگر لذت ترک لذت بدانی

دگر لذتِ نفس «لذت» نخوانی

بسم الله الرحمن الرحیم

رحِم مادر

وقتی انسان در رحم مادر است در جایی تنگ و یکنواخت است. فاقد هرگونه امکانات تفریحی و رفاهی، هرگونه لذایذ مادی مثل: چشیدن طعم خوشمزه غذاها و خوراکی‌ها، دیدن مناظر زیبا، شنیدن واضح و شفاف صداهای قشنگ [البته غیر از صدای زیبا و مهربان مادر] و ...

ولی اگر از جنین بپرسی: «آیا مایل به خروج از این عالم تنگ و فاقد امکانات هستی؟» پاسخش منفی است!.

می‌گویند: «شاید گریه نوزاد به هنگام تولد به این معنا باشد که چرا مرا از این آرامگاه و جای امن خارج ساختید و از مادر دور کردید؟».

 ولی وقتی به دنیا می‌آید و مدتی می‌گذرد و با لذایذ و انواع تنوع دنیا آشنا می‌شود، بر نادانی خود! اذعان می‌کند و هرگزمایل به بازگشت به چنین مکانی نیست غافل از آن که مکان جدیدی که به آن پا نهاده نیز به نسبت عالم دیگر «رحمی تنگ» و مکانی فاقد امکانات کافی و متنوع برای یک «زندگی آرام و ابدی» است

 و دقیقا از همین روست که او خواهان حضور ابدی در دنیاست و تمایلی به خروج از آن ندارد! چرا که او نمی‌داند در عالم دیگر چه خبرست.

یعنی برای مثال همان‌گونه که جنین نمی‌داند موز چیست و چه لذتی دارد و نمی‌داند که ...؛ انسان ناآگاه و غافل نیز نمی‌داند که در سرای دیگر چه نعمت‌ها و لذایذی در انتظار اوست [ البته اگر خواهان آنها باشد و برای به دست آوردنشان از عمل صالح خود هزینه کند.]

تنها اندکی توجه و باور لازم است.

برگرفته از کتاب تلنگر/ نوشته الف - ف (امیدوار)